Charakterystyka porównawcza Hioba i Edypa.

W epoce antyku tworzyło wielu wybitnych twórców literatury powszechnej ich dzieła zostały uznane za jeden z największych w całej literaturze wszystkich epok literackich. Do wyróżniających się utworów tej epoki należą także „Księga Hioba” i „Król Edyp”. W obu książkach poruszane są inne płaszczyzny problemów. W „Królu Edypie” dopatrujemy się sytuacji, które z góry mają założone niepowodzenie. Bez względu na to jakiej działalności by się podjął, natomiast w „Księdze Hioba” poruszone zostały problemy natury duchowej związane z Bogiem i wiarą.
Głównym bohaterem tragedii antycznej Sofoklesa Pt. „Król Edyp” jest tytułowy bohater, syn Lajosa i Jokasty. Przez klątwę rzuconą na jego ojca, która głosiła, że jego pierworodny syn zabije go i ożeni się ze swoją matką. Rodzice aby zapobiec tragedii postanowili oddać syna swojego syna swojemu słudze, aby ten pozbawił go życia. W ten sposób Edyp do króla Koryntu Polibosa, który uznał go za swojego syna.
Edyp był bardzo zaradnym i inteligentnym chłopcem, którego interesowało otaczające środowisko. Był także bardzo ciekawski, ponieważ bardzo chciał poznać prawdę o swojej przeszłości. Chcąc uzyskać jakiekolwiek informacje, udał się w tym celu do wyroczni delfickiej, gdzie usłyszał straszliwą przepowiednię.
Drugą jego pozytywną cechą była opiekuńczość i troskliwość. Te dwie zalety uwidaczniały się poprzez dbałość o losy i wychowanie swoich dzieci zwłaszcza o córki:
„Lecz biedaczki sieroce dziewczęta,
Które siadają tu ze mną pospołu
Z którymi, skoro wyciągały rączęta
Każdą się dzieliłem ze stołu,
O te się troskaj; pozwól je rękami
Objąć, rzewnymi opłakać je łzami.”

Utrzymywał też dobre stosunki z przybranymi rodzicami i w trosce o ich życie postanowił opuścić Korynt z powodu przepowiedni.
Władca Tebów był sprawiedliwy i honorowy ponieważ, dowiadując się, że to on zabił własnego ojca nie bał się konsekwencji tego występku i postanowił przyjąć na siebie wyrok, którego sam był twórcą . Wymierzył sobie karę, którą przewidział dla zabójcy Lajosa.:
„Bo sprzączki z szaty wyrwawszy złociste’
Którymi ona spinała swe suknie
Wzniósł je i wyraził w swych oczu źrenice,
Jęcząc: że dokąd wyjście nie widziały,”

W postawie zachowania Edypa można się dopatrzyć wielu mankamentów. Jego nadpobudliwość i autorytarne rządy powodowały, że Edyp popadał w wiele konfliktów z ludźmi. Jego złość podczas rozmowy z Terezjaszem najbardziej najbardziej uwidacznia jego nerwowość i brak panowania na sobą:
„Nie ujdziesz kary za wtórą obelgę.[…]
Mów co chcesz twe słowa na wiatr ulecą.[…]
O jest, lecz w tobie jej nie ma, boś ślepy
Na uchu, oczach i duchu.[…]
Precz stąd co prędko sprzed mojego oblicza
Co żywo mi z tych się wynosić mi progów![…]
Obecność twa przykra,
Twoje odejście usunie tą plagę.”


Rozmowa z Terezjaszem ujawnia, jeszcze jedna negatywną cechęEdypa, podejrzliwość i nieufność. Na to wskazuje rozmowa z Kreonem dawnym królem Tebów. Zarzuca on mu zdradę i podstep który miał go obalić.
Edyp był dobrym człowiekiem i wspaniałym władcą. Dbał o swoich poddanych . Był troskliwy co tak naprawdę sprawiło, że wyjechał z Koryntu i nieświadomie dopełnił przepowiednie, która ciążyła nad nim od urodzenia

Bohaterem drugiej wymienionej wyżej przeze mnie książki jest osoba o całkiem odmiennym sposobie myślenia niż Edyp. Hiob był szczęśliwym małżonkiem i ojcem dziesięciorga wspaniałych i inteligentnych dzieci. Jego zamożność pozwalała zapewnić całej rodzicie dobrobyt i dostatek. Wspaniały ojciec był największym „mężem” wschodu jego całkowite oddanie bogu sprawiało, że bohater jest znaną z i cenioną osobliwością w państwie Hus. Jego religijność była rozwinięta do tego stopnia, że zgodził się poświęcić swoją rodzine, bogactwo a nawet własne zdrowie, aby tylko nie odwróciła się od niego łaska Boża. Jego prawość i bogobojność była wzorem dla innych mieszkańców.

Honor Hioba oraz wiara w swoją niewinność pozwalały trwać mu w wierzeniu pomimo przeciwności losu. Świadczy to o jego cierpliwości i całkowitej wierze Bogu i słuszności jego czynów.
Bohaterowi można zarzucić tylko chwilowe zwątpienie w działanie Boga. Jednak mimo wszystko trwał w swojej bezgranicznej wierze: "Pouczcie mnie, a zamilknę, wytłumaczcie mi w czym zbłądziłem![...] Czy jest jaka nieprawość na moim języku? Czy moje podniebienie nie wyczuje tego co zdrożne?"

Hiob prezentuje heroizm etyczny , jedną z podstawowych cech która powinna być nierozłączne człowiekowi. Swoim życiem udowodnił celowość wiary oraz sensowności istnienia cierpienia.

Podstawy Hioba i Edypa znacznie różnią się od siebie jednak występowało to w sferze duchowej, religijnej –Hiob bezgranicznie oddany Bogu, ufający mu ponad wszystko, Edyp sprzeciwiający się woli bogów. Posiadają oni wiele cech wspólnych miedzy innymi sprawiedliwość, wytrwałość w swoim działaniu, opiekuńczość, troskliwość i honor.

Losy obydwu bohaterów przedstawionych przeznaczenie bohaterów przedstawiają tragizm bohaterów typowych dla działań Antyku. W kulturze Europejskiej ich postawy istnieją przed wszystkim jako znak cierpienia i godności. Są to dramaty osobiste pełne realnych i ponadczasowych prawd.