Ludzkie życie to wędrowanie.

Ludzkość w swoich początkach prowadziła koczowniczy tryb życia. Przenosiła się z miejsca na miejsce, gdy cały pokarm na danym terenie został w całości wykorzystany. Obecnie mimo, iż generalnie prowadzimy osiadły tryb życia, bardzo zmieniamy często zmieniamy miejsce naszego pobytu. Powody tego są bardzo różne: przeprowadzki, urlopy, wyjazdy w celach zarobkowych. Każdą z tych zmian należy rozpatrywać bardzo samodzielnie. Nie wolno nam ich szufladkować. Każdy człowiek, wędrując ma pewien zamierzony cel lub wędruje pozornie bez celu.
Wielu ludzi podróżując odnajduje spokój ducha. Ciągle słyszy się o sławnych ludziach, wyjeżdżających do Nepalu, aby w otoczeniu mnichu, medytować nad swoim życiem. Doskonale ich rozumiem. Sam w pewnych momentach mojego życia, chciałem uciec daleko od znajomych, przyjaciół, rodziny, szkoły. Nie wiem jednak, czy moja ucieczka miałaby coś wspólnego z wędrówkami gwiazd, których światopogląd jest diametralnie różny od mojego. Przez cały czas opływają w luksusach, mają swoją służbę. Oni zazwyczaj uciekają od przerażającej ich liczby osób, które ich znają. Jest bardzo trudno iść po ulicy, wiedząc, że każdy kogo spotykasz, zna twój życiorys bardziej lub mniej dokładnie. Sam nie wiem, czy podołałbym takiemu zadaniu.

Wędrówki „za chlebem” mają również swój urok. Będąc zagranicą w środowisku polskich imigrantów, zrozumiałem, co każdy musiał przejść, aby znaleźć się w tym miejscu, w którym obecnie się znajduje. Siedzenie w obozie imigracyjnym, bez ciepłej wody, oczekując przez kilka miesięcy na pozwolenie na stały pobyt, ze świadomością, że w Polsce rodzina ledwo wiąże koniec z końcem jest doskonałą szkołą życia. Ich wędrówka stanęła w martwym punkcie. Do Polski nie mieli po co wracać, gdyż władza komunistyczna zamknęłaby ich w więzieniu. Będąc w obozie nie mieli nawet możliwości wyjścia. Co sprytniejsi wymykali się, aby zarobić choć trochę pieniędzy. Wiedzieli, że mogą zostać złapani, ale jednak uciekali. Pewien człowiek, obecnie już pełnoprawny obywatel austriacki, opowiadał mi, że wraz z poznanym w obozie Czechem, zsuwali się po rynnach z drugiego piętra i pracowali w pobliskim barze przy zmywaniu naczyń. Ich wędrówka skończyła się dosyć dobrze, gdyż przyznano im azyl.
Całkiem innym przykładem wędrowania są ludzie, których zmusza do tego wykonywany zawód. Mój znajomy, kierowca TIR-a, jest gościem w swoim domu. Jest pracownikiem w prywatnej firmie transportowej. Przez swojego szefa nie mógł być nawet na pogrzebie swojej matki, mimo iż prosił go o urlop, ze względu na słabe jej zdrowie. Czasami człowiek sam wybiera sobie życie tułacza. Na przykład ambasadorzy potrafią mieć zmieniane swoje ambasady. Wraz z nimi przenoszą się ich rodziny. Przez to u ich dzieci wyrabia się błędne przekonanie, że „inni ludzie są mniej ważni niż ja, skoro tak szybko przewijają się przez moje życie”. Ten egoizm często uniemożliwia później założenie przez takich ludzi rodziny. Wędrowanie z powodu swojego zawodu ma także pozytywny akcent. Gwiazdy, archeolodzy, fotografowie – oni wszyscy poznają mnóstwo ludzi. Ich książki adresowe zapełniają się w bardzo szybkim tempie. Zwiedzają cały świat, a przy tym świetnie się bawią. Można to potwierdzić tym, że małżeństwa w świecie show-biznesu to głównie gwiazda-fotograf, dyrektor czasopisma, hotelu, tancerz, prezenter.

Wędrowanie ludzi to nie tylko przemieszczanie się w sensie fizycznym, lecz także poszukiwanie drogi w życiu. Nie każdy wie od urodzenia, co zamierza w życiu robić i do czego dąży. Czasami to, co robimy, pozornie wydaje się dobre, okazuje się złe i wtedy musimy naprawić szkody wyrządzone przez nasze postępowanie. Niestety nie zawsze odróżnienie dobra od zła następuje tak szybko. Czasem ludzie latami dochodzą do odpowiednich wniosków. Znalezienie drogi w życiu również wymaga czasu i nierzadko, aby to zrobić człowiek musi cofać się na sam początek. Wielu ludzi przechodzi ogromne męki mając świadomość swoich czynów, które spowodowała ich ślepota. Nie wiedzieli, co czynią, gdyż byli zaślepieni pewnymi sprawami, dla nich ważniejszymi. Dopiero jakiś poważny wstrząs przywrócił ich do rzeczywistości. Pokazał co jest tak naprawdę ważne w życiu.

Wędrowanie w życiu ludzkim ma wiele odcieni. Jego znaczenie jest różne dla każdego człowieka, jednak wszyscy go doświadczają. Na pewno można powiedzieć, że każdy z nas doświadczy lub już doświadczył skutków wędrówek ludzi. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że wędrowanie jest stałym elementem znajdującym się w naszym życiu.