Gladiatorzy wg M.Granta (pokazy cesarskie)

Rzym słynął z różnych rozrywek publicznych. Istniały rozrywki stałe. Liczba dni w roku przeznaczona na urządzanie corocznych gier i widowisk takiego czy innego rodzaju stale wzrastała. W IV w. n.e. osiągnęła liczbe175 dni w roku. W tej liczbie nie mieszczą się wielkie i powtarzające się widowiska specjalne, urządzane przez każdego z cesarzy.
W pokazach tych uczestniczyła wielka liczba gladiatorów. August dawał "nadzwyczajne" widowiska gladiatorskie; tj. pokazy nie mieszczące się w ramach regularnych widowisk organizowanych przez funkcjonariuszy państwowych - trzykrotnie we własnym imieniu i pięć razy na część synów i wnuków. Nie szczędząc wydatków i krwi (10 000 zawodników) zmonopolizował on niemal zupełnie te widowiska, pragnąc , aby prestiż, jaki zyskały, był tylko jego udziałem. Inne ambitne przedsięwzięcie podjął Klaudiusz, którego tryumf w 44r. n.e. urządzony na Polu Marsowym, wyobrażał realistyczne zdobycie miasta, a następnie poddanie się wodzów nieprzyjacielskich).

Głównym patronem walk był zawsze cesarz. Igrzyska gladiatorskie stały się nieodłączną częścią rozrywek, jakie władca winien ludowi zapewnić celem utrzymania popularności i pozycji. Sami cesarze musieli przyglądać się tym widowiskom i stale mieć się na baczności. Obserwowało ich tysiące widzów: wszystkie oczy śledziły ich zachowanie i osądzały, czy jest łaskawe, czy niechętne, poufałe czy oficjalne, uważne czy niedbałe, sadystyczne czy względnie ludzkie. to, co tłumy zobaczyły i usłyszały o swych władcach w amfiteatrze, zostało następnie odnotowane w niezliczonych anegdotach. Cesarze obserwujący pokazy gladiatorskie byli eksponowani i podatni na presję widowni, której gdzie indziej nie można było ujawnić.

Stale rosnąca popularność igrzysk zaczęła wymagać odpowiedniego aparatu zarządzającego tą gałęzią usług publicznych. Urząd taki ustanowił na stałe cesarz Klaudiusz. Urzędnik taki otrzymywał tytuł procurator a muneribus lub munerum. On i jego zwierzchnik brali rekrutów do widowisk z cesarskich szkół gladiatorskich. Odtąd jednak główne ośrodki szkolące gladiatorów były własnościacesarza.3ważne szkoły cesarskie skupiały się w Rzymie. Największą z nich była Wielka Szkoła (Laudus Magnus) w okolicy Via Labicana.