Postacie XX wieku (trzy wybrane)

Margaret Thatcher urodzona w 1925 roku, ukończyła chemię na Uniwersytecie Londyńskim, potem prawo na Oxfordzie. Już w czasie studiów zaangażowała się w działalność Akademickiego Stowarzyszenia Konserwatystów. Potem pracowała jako chemik w przemysłowych placówkach badawczych.
Jednak w 1953 roku postanowiła oddać się służbie Temidy. Zostaje przyjęta do Palestry i podejmuje pracę w Lincoln’s Inn. W 1954 roku, już jako samodzielny prawnik, zostaje adwokatem. W 1959 roku, 34-letnia pani mecenas, z powodzeniem ubiega się o mandat członkini Izby Gmin; nieprzerwanie tam zasiadając do 1992r. Przez 6 lat (1964-1970) jest rzecznikiem prasowym swego ugrupowania, czyli Partii Konserwatywnej.

W 1970 roku, kiedy Partia Konserwatywna w wyborach parlamentarnych zwyciężyła, Margaret Thatcher zostaje ministrem nauki i wychowania, w rządzie E. Heatha. Za cztery lata, gdy partia ta przegrywa, pani Margaret pozostaje w “gabinecie cieni”, a za następny rok stoi już na czele całego ugrupowania (1975-1990) i staje się szefem frakcji parlamentarnej konserwatystów.
Gdy w 1979 roku partia, którą kieruje, zdobywa większość parlamentarną – Margaret Thatcher zostaje premierem (pierwsza kobieta-premier w historii Anglii). Ustąpiła ze stanowiska premiera 22 listopada 1990, jej następcą został J. Major. Dziś – od 1992 roku – jest posiadaczką tytułu szlacheckiego i ma swe miejsce w Izbie Lordów.

Określona została mianem “Żelaznej Damy”- tytuł ten otrzymała zgodnie ze swym temperamentem. Jest bowiem politykiem o ogromnym uporze, z niesłychaną konsekwencją dążącą do celu. Rządy objęła w chwili wielkiego kryzysu ekonomicznego. Potrafiła doprowadzić do wielkich reform, które przyniosły oczekiwane efekty. W tym czasie musiała poradzić sobie ze związkami zawodowymi, które zaciekle atakowały rząd za bezwzględną politykę liberalną. Jednak to dzięki niej udało się konserwatystom wyprowadzić kraj z kryzysu i skierować na dynamiczną drogę rozwoju. Z jej nazwiskiem wiąże się słynne połączenie liberalizmu, konserwatyzmu i monetaryzmu – zwanym do dziś “Thatcheryzmem”.
Konsekwencje działania wykazała w polityce zagranicznej: doprowadziła do zwycięstwa Wielkiej Brytanii w wojnie z Argentyną o Falklandy w 1982. Prowadziła systematyczną walkę z potęgą związków zawodowych, która w efekcie doprowadziła do wzrostu konkurencyjności przemysłu i zamknięcia nierentownych dziedzin gospodarki (np. przemysłu stoczniowego i górnictwa). Cieszyła się ogromną popularnością.
Nie jest i nigdy nie była euroentuzjastką. Jednak w jej polityce było miejsce dla Wspólnot, aczkolwiek z Wielką Brytanią niekoniecznie w samym środku. Popierała dążenia integracyjne Zachodniej Europy, wiedząc, że jedność stanowi siłę. Odegrała kluczową pozycję w konstruowaniu Traktatu z Maastricht - zaś wiadomym jest, że gdyby nie jej poparcie, trudno byłoby przeforsować tak złożone, nie mające precedensu przedsięwzięcie.
Moim zdaniem Margaret Thatcher jest wzorem dla wszystkich kobiet zajmujących się polityką. Cenie ją za jej konsekwencję i uporczywe dąrzenie do obranych sobie celów. Myślę, że wiele polskich kobiet-polityków mogłoby się od niej uczyć dyplomacji, elokwencji i elegancji.

Leszek Balcerowicz urodził się w miejscowości Lipno w roku 1947. W roku 1970 ukończył z wyróżnieniem Wydział Handlu Zagranicznego w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie Szkoła Główna Handlowa) w Warszawie. W roku 1974 uzyskał tytuł MBA w St.John's University w Nowym Jorku, a w 1975 obronił pracę doktorską w SGPiS. W latach 1981-82 Leszek Balcerowicz był wiceprzewodniczącym Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.

We wrześniu 1989, Leszek Balcerowicz objął stanowiska wicepremiera i ministra finansów w pierwszym nie komunistycznym rządzie w Polsce. Oprócz tego sprawował także funkcję przewodniczącego Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. Podczas pełnienia funkcji w rządach Tadeusza Mazowieckiego i Jana Krzysztofa Bieleckiego, Leszek Balcerowicz realizował plan szybkiej stabilizacji i transformacji pogrążonej w kryzysie gospodarki polskiej, powszechnie znany jako "Plan Balcerowicza". Bezprecedensowe reformy pozwoliły Polsce zlikwidować hiperinflację, stworzyły możliwość powstania nowych efektywnych miejsc pracy w miejsce ukrytego bezrobocia panującego w socjalistycznych przedsiębiorstwach, spowodowały skokowy wzrost konkurencyjności polskich produktów i wprowadziły Polskę na drogę szybkiego wzrostu gospodarczego. Leszek Balcerowicz pełnił swoje funkcje do grudnia 1991 roku.

W październiku 1992 roku Leszek Balcerowicz otrzymał stanowisko profesora w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, a rok później został kierownikiem Katedry Międzynarodowych Studiów Porównawczych w SGH. Od 1992 roku Leszek Balcerowicz jest przewodniczącym Rady i Rady Naukowej Fundacji Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych CASE i przewodniczącym Rady Programowej Fundacji Edukacji Ekonomicznej. Od kwietnia 1995 roku pełni funkcję przewodniczącego Unii Wolności.

Leszek Balcerowicz przebywał na stypendiach m.in. w University of Sussex (1985) i w Marburg University (1988). W roku 1992 został wyróżniony prestiżową Nagrodą Ludwika Erharda przyznawaną przez Fundację im. Ludwika Erharda. W 1993 roku przyznano mu tytuł Doktora Honoris Causa francuskiego University of Aix-en-Provence, w 1994 roku University of Sussex z Wielkiej Brytanii, w roku 1996 De Paul University of Chicago z USA, a w 1998 roku Uniwersytetu Szczecinskiego, Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, Staffordshire University oraz Uniwersytetu Szkockiego w Dundee.

Prof. Leszek Balcerowicz wykładał na uczelniach całego świata, m.in. w Austrii, Francji, Wielkiej Brytanii, Belgii, Niemczech, na Węgrzech, w Szwecji, Japonii, Czechach, Indiach, we Włoszech, na Ukrainie, na Litwie i w USA. Jest autorem licznych książek i publikacji ekonomicznych. Jest członkiem European Economic Association, Polskiego Towarzystwa Socjologicznego i Towarzystwa Ekonomistów Polskich.

W wyborach parlamentarnych we wrześniu 1997 Leszek Balcerowicz uzyskał najlepszy wynik w okręgu katowickim, zdobywając ponad 91.000 głosów. W utworzonym po wyborach przez koalicję AWS-UW rządzie Leszek Balcerowicz ponownie pełni funkcję wicepremiera, ministra finansów i przewodniczącego KERM.

5 października 1998 roku otrzymał nagrodę "Minister Finansów roku 1998" przyznaną przez brytyjski dziennik finansowy "Euromoney", a 21 stycznia 1999 roku - prestiżową nagrodę dla najwybitniejszego Europejczyka w 1998 r. - "Transatlantic Leadership Award" przyznaną przez Instytut Europejski w Waszyngtonie. W 1999 r. otrzymał również Nagrodę Środkowoeuropejską (Central European Award) dla najlepszego ministra finansów 1998 r. W roku 2000 został wyróżniony, przyznawaną po raz pierwszy, Nagrodą Friedricha Augusta von Hayeka. W 2001 r. otrzymał nagrodę im. Carla Bertelsmanna za wybitne osiągnięcia w dziedzinie transformacji gospodarczej w Polsce a w 2002 r. nagrodę Fundacji Fasela za zasługi dla społecznej gospodarki rynkowej.
22 grudnia 2000 r. Sejm RP powołał Leszka Balcerowicza na stanowisko Prezesa Narodowego Banku Polskiego.

Leszek Balcerowicz jest człowiekiem cenionym w Europie i na świecie. Liczne nagrody, zaproszenia na wykłady, na światowe uniwersytety, świadczą o wielkim uznaniu dla niego. Dziwi mnie więc stosunek Polaków do człowieka, który wyprowadził nasz kraj z tak wielkiego kryzysu jakim był czas komunizmu. Myślę, że zmieni się to z biegiem czasu i zobaczymy w nim rzetelnego, stanowczego polityka.



Bush George Herbert Walker urodził się w 1924 roku. Był pilotem samolotu torpedowego na lotniskowcu, w czasie II wojny światowej, podczas działań na Pacyfiku (1942-1944). W 1948 ukończył ekonomię na Uniwersytecie Yale. W 1953r. został współzałożycielem firmy Zapata Petroleum Corporation, a w 1954r. Zapata Off-Shore Company. W latach 1956-1964 sprawował stanowisko prezesa tej ostatniej firmy, a następnie od 1964-1966 był przewodniczącym jej zarządu. Jako jeden z pierwszych rozpoczął eksploatację podwodnych złóż ropy naftowej. Wstąpił do Partii Republikańskiej w 1959r., w której był aktywnym członkiem. Dwukrotnie, w 1964 i 1970 roku bezskutecznie ubiegał się o fotel senatora. W latach 1966-1970 został deputowany do Izby Reprezentantów. Od 1971 do 1972 pracował jako przedstawiciel USA przy ONZ, gdzie dał się poznać jako twardy negocjator. Od grudnia 1972 do września 1974 sprawował stanowisko przewodniczącego Krajowego Komitetu Partii Republikańskiej. Szefem misji łącznikowej w Pekinie był w latach 1974-1975. Stanowisko dyrektora CIA obejmował w 1976-1977. W 1977-1981 był dyrektorem First National Bank. W 1980 chciał wystartować w wyborach prezydenckich, lecz wycofał się na rzecz R.W. Reagana. W latach 1981-1989 sprawował stanowisko wiceprezydent USA. Od 1981 był przewodniczącym Senatu. W wyborach prezydenckich w 1988 roku pokonał demokratycznego kandydata M. Dukakisa. W 1989-1993 piastował urząd prezydenta.
Był zwolennikiem aktywnej polityki zagranicznej USA i kontynuatorem polityki R. Reagana. W stosunkach z ZSRR popierał M. Gorbaczowa i próbował przeciwdziałać rozpadowi imperium sowieckiego. Za jego kandydatury dyplomacja amerykańska działała na rzecz przywrócenia pokoju na Bliskim Wschodzie i popierała prezydenta F. de Klerka dążącego do zniesienia apartheidu w Republice Południowej Afryki. Po formalnym rozwiązaniu ZSRR i powstaniu Wspólnoty Niepodległych Państw (1991), uznał nowe suwerenne państwa i zapoczątkował proces współpracy z Rosją. W 1990 roku po zbrojnej napaści Iraku na Kuwejt zainicjował utworzenie międzynarodowych sił zbrojnych nad Zatoką Perską (operacja Pustynna Tarcza). Przy ich pomocy uwolnił Kuwejt od irackiej okupacji (operacja Pustynna Burza, styczeń-luty 1991). W polityce zagranicznej był zwolennikiem utrzymywania pokojowych stosunków z ZSRR i redukcji zbrojeń strategicznych. Podpisał dwa rosyjsko-amerykańskie układy rozbrojeniowe START (1991,1993). W polityce wewnętrznej poniósł liczne porażki, m.in. w USA zwiększyła się inflacja, wzrosło bezrobocie i zadłużenie wewnętrzne.

USA piecze sprawuje jego syn G.W. Bush. Można powiedzieć, że kontynuuje prace ojca i próbuje naprawić błędy ojca w działaniach przeciwko Irakowi. George Bush senior przyczynił się, w czasie swej kadencji, do wielu zmian na świecie i historia go za to oceni. Moim zdaniem nie był dość stanowczy w swych działaniach, choć by w sprawie Iraku, dlatego też jego syn musi naprawiać teraz błędy ojca. Jak sobie z tym poradzi? Zobaczymy w najbliższej przyszłości.