Carakterystyka rolnictwa Egiptu

Egipt ze stolicą w Kairze jest państwem w północno-wschodniej części kontynentu afrykańskiego i na półwyspie Synaj w Azji. Graniczy na południu z Sudanem, na zachodzie z Libią, na wschodzie z Izraelem natomiast północną granicę kraju wyznacza wybrzeże Morza Śródziemnego. Obszar powierzchni Egiptu wynosi 1 001 400 km2.

Na większości obszaru kraju występuje klimat zwrotnikowy wybitnie suchy. Jedynie w delcie Nilu oraz na wybrzeżu śródziemnomorskim klimat podzwrotnikowy pośredni.
Najwyższe temperatury można zaobserwować w lipcu. Zawierają się one w przedziale od ok. 25ºC na większości obszaru do 35ºC i wyżej w południowo – zachodniej części.
Najniższe temperatury występują w styczniu i wynoszą od ok.15ºC (i mniej) w prawie całym kraju do ok. 20ºC w części południowej.
Oprócz tego występują znaczne wahania temperatur między dniem a nocą.
Średnie roczne opady utrzymują się poniżej 250 mm.

Do wód powierzchniowych na terenie Egiptu możemy zaliczyć jedynie rzekę Nil. Delta i dolina Nilu zajmuje około 4% powierzchni kraju. Osadnictwo skupiło się wzdłuż doliny Nilu, w pasie o długości ok. 1550 km, szerokości od 2 do 20 km. Delta rozpościera się na przestrzeni ok. 25 tys. km² na północ od Kairu. Tworzą ją dwa główne ramiona Nilu: Damietta i Rosetta wraz z wielką liczbą drobnych, naturalnych i sztucznych kanałów, przybrzeżnych jezior i zalewów. Delta stanowi obszar gęsto zasiedlony i intensywnie zagospodarowany.
Poza Nilem brak stałych rzek, spotyka się jedynie okresowe potoki, których suche łożyska zwane są uedami.
W miejscach powierzchniowych wysięków wód wgłębnych na pustyni tworzą się oazy.

Przeważającą część Egiptu zajmują pustynie (Libijska i Arabska), stanowiące około 94% powierzchni całego państwa, bardzo ubogie w roślinność i wodę.
Na większości obszaru występują gleby inicjalne i słabo wykształcone. Pas wybrzeża zajmują szaroziemy i buroziemy półpustyń. W bezodpływowych obniżeniach występują sołońce i sołończaki, czyli gleby obszarów suchy i półsuchych zawierających na powierzchni dużo łatwo rozpuszczalnych soli. Zielonym zagłębiem Egiptu jest delta i dolina Nilu, gdzie występują najżyźniejsze gleby - aluwialne -powstałe z osadów rzecznych, jeziornych lub morskich, mające budowę warstwową.

Północna część Egiptu wraz z doliną Nilu jest terenem nizinnym o przewadze powierzchni równinnej, miejscami pagórkowatej, a południowa jest wyżynna. Wschodnią część Egiptu nad wybrzeżem Morza Czerwonego zajmują niskie góry.

W Egipcie wpływ człowieka na rozwój rolnictwa jest bardzo znaczący i wyraźny. Uprawy są nawadniane dzięki sieci kanałów, które doprowadzają wodę. System ten został wynaleziony w czasach faraonów, lecz teraz został udoskonalony. Wybudowanie tamy Asuańskiej spowodowało panowanie nad wylewami Nilu. Wylewy miały swoje zalety i wady. Zaletą jest to, że zalewane tereny były nawożone przez naturalny muł, co użyźniało gleby. Wadą było to, że często powodzie przybierały katastroficzny wymiar. Stałe nawadnianie i urodzajne gleby doprowadziły do tego, że w delcie i dorzeczu Nilu plony zbiera się 3-4 razy do roku. Niestety nadal w Egipcie jest słabo rozwinięta mechanizacja rolnictwa, wykorzystywane do pracy jest bydło i innego rodzaju prymitywne narzędzia: motyki, radła, sierpy, cepy. Należy również wspomnieć o nawożeniu gruntów rolnych nawozami naturalnymi (odchody zwierząt).
Ze względy na rodzaj gleb rolnictwo w Egipcie skupione jest w delcie i dorzeczu Nilu. Uprawia się między innymi ryż, pszenicę, kukurydzę, trzcinę cukrową(w dolinie Nilu powyżej Asuanu), sezam, orzeszki ziemne, jęczmień, rośliny strączkowe, bawełnę. 2% powierzchni Egiptu zajmują plantacje: daktyli, owoców cytrusowych, winorośli, oliwek, fig. Hodowla w związku z brakiem dostatecznej ilości paszy jest bardzo słabo rozwinięta. W dolinie Nilu hoduje się przede wszystkim bydło, które służy jako siła pociągowa w rolnictwie. Na terenach pustynnych żyjący tam ludzie hodują dla swoich potrzeb wielbłądy, owce i kozy.

Chociaż w rolnictwie zatrudniona jest ponad połowa ludności Egiptu, wytworzyło niecałą 1/5 (17%) część dochodu narodowego. Świadczy to o niezwykle niskim poziomie wydajności pracy w rolnictwie, wynikającym z ogromnego przeludnienia i masowo występującego na wsi egipskiej zjawiska ukrytego bezrobocia.