Aktualizacja patriotycznych stereotypów - których? - w pieśni "My, Pierwsza Brygada".

"Legiony to żołnierska nuta..." - Tymi oto słowami rozpoczyna pieśń I Brygady Legionów Polskich, dowodzonych przez Józefa Piłsudskiego. To właśnie piosenka towarzyszyła zawsze wojsku w walkach, umilała wspólnie spędzany czas, dodawała otuchy. Tak jest właśnie z pieśnią: "My, Pierwsza Brygada". Występują w niej pewne sterotypy. Pieśń śpiewana przez żołnierzy jest podniosła. Sami wojujący są nastawieni wojowniczo i hardzi w swej walce. Swe legiony porównują do wspomnianej piosenki, ale także do "ofiarnego stosu", czyli do całkowitego poświęcenia się, zaangażowania się w walkę. Żołnierze są butni, pewni siebie. Wierzą w swoją wygraną. Panuje tu stereotyp niezłomnego wojownika, niczym Rolanda z "Pieśni o Rolandzie". W pieśni można usłyszeć, że "Legiony to straceńców los". Bo jaki los może czekać większość walczących? Postradają oni swe życie. Często w zapomnieniu, bez mogiły. Wojownicy zawsze w wędrówce, zawsze w walce o swe życie, ale też o życie innych. Przelewają się łzy i krew. Zawsze jednak myślą, że ta wojna będzie miała swój koniec. Czasem dopada wątpliwość w działanie żołnierzy, walkę. Oni jednak twierdzą, że "chcieć to móc". Często osamotnieni, ale zawsze są z ich ukochanym wodzem. Samotność wynika też z tego, że nie każdy może się godzić na działanie żołnierzy. Dumą jest też tworzyć silną Polskę. Kto jest temu przeciwny, ten może się powstydzić. Żołnierze wiedzą, kiedy ma nadejść czas odwetu. Wspomniany butny Polak zaczyna walczyć. Wszystko, co działo się w historii narodu, wszelkie męki i katusze, musi zostać odkupione - "Zasadą jest: za krew chciej krwi." To, co było małą skierką tkwiącą w sercu człowieka, ledwie tlącym się uczuciem, zostało sprowadzone do "ognia zapału". Wielka jest bowiem werwa walki. Żyje się dla ideału. Także przelewa się krew dla idei. Żołnierze poświęcają się dla potomności. Są szlachetni. Ciałem i krwią są ciągle obecni. I tak w narodzie naszym jest zawsze - stereotyp Polaka walczącego, bijącego się z wrogiem. W naszych czasach panuje stereotyp Polaka, który kozaczy, jest odważny, ale jednak zanadto. Bo Polska to naród waleczny i bohaterski. Pełno u nas bohaterów - wzorów do naśladowania. I to właśnie pieśni towarzyszące żołnierzom, dawały otuchy, ale były też swoistym credo. Nosi żołnierz miecz w ręku, a pieśń na ustach. I tak tworzy się bohater.