Neron

Nero Claudius Caesar Drusus Germanicus, właściwie Lucius Domitius Ahenobarbus (37-68), cesarz rzymski od 54. Syn Agrypiny Młodszej i Gnejusza Domicjusza Ahenobarba, w 50 adoptowany przez cesarza Klaudiusza. Mąż jego córki Oktawii. Wychowanek filozofa Seneki Młodszego. Po śmierci Klaudiusza objął władzę z pominięciem Brytanika, syna Klaudiusza, który został otruty (55) z inspiracji Agrypiny.

Neron, otoczony dobrymi współpracownikami i sprawnymi administratorami, sprawował początkowo roztropne rządy. Chęć usamodzielnienia się i specyficzne poglądy na pozycję cesarza doprowadziły Nerona do konfliktu z matką, zakończonego jej zamordowaniem (59). Ta śmierć rozpoczęła długi szereg zbrodni dokonanych z inspiracji Nerona: śmierć prefekta pretorianów Burrusa, śmierć Oktawii, będącej przeszkodą w małżeństwie z Poppeą, odsunięcie Seneki (62).
Polityka wewnętrzna Nerona

Neron, pozbawiony dozoru Seneki hamującego jego ekstrawagancje, zaczął postępować zgodnie z własnymi zachciankami (ambicje artystyczne - śpiew i poezja, sportowe - wyścigi rydwanów, tendencje absolutystyczne). Rozrzutność otoczenia Nerona, zwiększone wydatki wojenne (Armenia i Brytania), usłużność nowego prefekta pretorianów, Tygellina, schlebiającego najniedorzeczniejszym pomysłom Nerona, spowodowały pogorszenie się stanu gospodarczego państwa. Wznowienie procesów o obrazę majestatu (62), wyroki śmierci i konfiskaty majątków na rzecz Nerona czyniły cesarza coraz mniej popularnym (szczególnie wśród arystokracji i senatu). Pożar Rzymu (64), przypisany potem chrześcijanom, i ich prześladowania nie przyczyniły się do zmniejszenia niezadowolenia. Budowa luksusowego pałacu Nerona na Eskwilinie (Złoty Dom), urządzanie wystawnych igrzysk dla ludu (Neronia), podczas których sam cesarz występował jako śpiewak i woźnica, wywołały pewną popularność wśród ludności rzymskiej.
Niezadowolenie z rządów Nerona

W 65 wykryto spisek Pizona, co spowodowało śmierć wielu ludzi z dawnego otoczenia Nerona: Seneki, Lukana, a nieco później Petroniusza. W 67 wybuchło powstanie w Judei, którego stłumienie nakazał Neron Wespazjanowi. Sam udał się w artystyczną podróż do Grecji (wolność dla miast greckich).

Narastał terror wobec przedstawicieli opozycji w senacie i wojsku (wyroki śmierci). Sytuacja ta doprowadziła do wybuchu niezadowolenia w armiach zachodnich (bunt Windeksa, a potem Galby). Prefekt pretorianów Sabinus wraz z Tygellinem zdradzili Nerona, nakłoniwszy oddziały do poparcia Galby.

Neron, opuszczony przez wszystkich, popełnił samobójstwo. Jego panowanie spotkało się z niejednoznaczną oceną współczesnych: niepopularny w Rzymie, był ceniony przez ludy wschodniej części cesarstwa. Uważany za pierwszego cesarza prześladującego chrześcijan.

Początkowo pod wpływem prefekta pretorianów Brutusa i filozofa Seneki, wkrótce jednak usamodzielnił się i stał się władcą okrutnym i trwoniącym pieniądze. Pierwszy rozpoczął prześladowania chrześcijan. Wskteu rządów terroru stał się b. niepopularny w Rzymie. Wkrótce wznowił procesy o obrazę majestatu.

64
Wielki pożar Rzymu. Podejrzewano cesarza o spowodowanie go - Neron zaś oskarżył o podpalenie miasta chrześcijan i rozpoczął ich krwawe prześladowania. Neron odbudował Rzym po pożarze, wzniósł liczne okazałe gmachy (w tym olbrzymi pałac cesarski).

65
Spisek na życie Nerona, którego przywódcą był Gajusz Kalpurniusz Pizo. Po wykryciu spisku wszystkich uczestników stracono. Poeta Lukan, pisarz Petroniusz oraz Seneka popełnili samobójstwo.

66-70
Wojna w Judei. Powstanie Żydów ogarnęło cały kraj. Dowodzący armią rzymską w 70r. Tytus Wespazjan po długim oblężeniu zdobył Jerozolimę, burząc świątynię żydowską.

68
Bunt legionów galijskich szybko zakończony klęską powstańców. W Rzymie zbuntowali się przeciw Neronowi pretorianie. Cesarz uciekł z Rzymu i popełnił samobójstwo.