NRD i RFN

Republika Federalna Niemiec

Powstała 7 września 1949 roku. Została utworzona z połączenia stref okupacyjnych Francji, Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii i zajmowała do momentu zjednoczenia obszar 248,2 tys. km2. Na stolicę państwa wybrano Bonn. RFN przyjęła zachodni model ustrojowy, stała się państwem o ustroju demokratyczno-parlamentarnym. Początkowo władzę sprawowała prawicowa koalicja CDU-CSU, zaś kanclerzem federalnym był Konrad Adenauer. Cieszył się powszechnym szacunkiem za granicą. Swój sukces zawdzięczał w dużej mierze "cudowi gospodarczemu", dziełu Ludwiga Ernarda: zrujnowana gospodarka szybko podniosła się na nogi, a produkcja wysokiej jakości towarów przyczyniła się do rozwoju eksportu. Przemysł wyposażono w najnowocześniejsze urządzenia. Wystarczyło dziesięć lat, aby Niemcy Zachodnie stały się doskonale prosperującym i liczącym się na arenie europejskiej państwem. W sprawach zagranicznych na pierwszy plan wysunęło się zakończenie odwiecznego konfliktu z Francją: w 1951 roku oba kraje utworzyły Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, co stanowiło preludium do zawiązania sześć lat później Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej. Przyjęcie Niemiec Zachodnich do wspólnoty krajów zachodnich zostało przypieczętowane członkostwem w NATO. Jednak później – w 1969 - władzę przejęła koalicja SPD-FDP, a kanclerzem federalnym został W. Brandt, a potem H. Schmidt

Niemiecka Republika Demokratyczna

Powstała 7 października 1949 roku i obejmowała obszar byłej radzieckiej strefy okupacyjnej, tj. 108,3 tys. km². Stolicą NRD pozostał Berlin, właściwie jego część obejmująca dawny radziecki sektor okupacyjny. W kraju wprowadzono system polityczny i społeczny oparty na wzorach radzieckich. Szybko rozwinął się scentralizowany system władzy oparty na modelu sowieckim. Umocnieniu realnego socjalizmu służyć miała działalność NRD w ramach organizacji komunistycznych państw Europy Środkowo-Wschodniej. Od 1949 NRD była członkiem RWPG (Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej) zaś w 1959 wstąpiła do Układu Warszawskiego. Reprezentantem niedemokratycznego i autorytarnego reżimu rządzącego państwem była partia komunistyczna SED - Niemiecka Socjalistyczna Partia Jedności. Pod jej kontrolą znalazła się policja, szkolnictwo i zarządzanie gospodarką.

Mur Berliński

Jego budowę zakończono 13 sierpnia 1961 roku. Wzdłuż niego porozstawiano patrole, które otrzymały rozkaz strzelania do zbiegów, którzy w tym czasie masowo uciekali z NRD do RFN. Był to bodaj pierwszy w historii wypadek wzniesienia fortyfikacji nie w celu odparcia najeźdźcy, lecz w celu zatrzymania obywateli w granicach ich własnego państwa.

Demokratyzacja krajów Europy Środkowo-Wschodniej (1989), a szczególnie przemiany w ZSRR wpłynęły na nasilenie tendencji zjednoczeniowych obu państw niemieckich. W listopadzie 1989 zlikwidowano mur berliński zbudowany w 1961. Traktat moskiewski, podpisany 12 września 1990 przez ZSRR, Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię, RFN i NRD, był wstępem do formalnego zjednoczenia Niemiec. Potwierdził on ostateczny charakter niemieckich granic, uregulował sprawy militarne, łącznie z zagadnieniem pobytu wojsk radzieckich na terytorium NRD, oraz zadecydował o wygaśnięciu uprawnień czterech mocarstw do Niemiec jako całości. Oba państwa niemieckie wynegocjowały układy o unii gospodarczej, walutowej i socjalnej (obowiązujące od 1 lipca 1990) oraz o przywróceniu jedności Niemiec. 3 października 1990 nastąpiło zjednoczenie Niemiec poprzez przystąpienie NRD do RFN na podstawie artykułu 23 Ustawy Zasadniczej Republiki Federalnej.