Rejony polarne.

W pokrytym lodem rejonach polarnych lato jest krótkie, a zima ciemna i bardzo mroźna. Wieją silne wiatry, woda jest zamarznięta, zaś śnieg i lód utrudniają zwierzętom lądowym poruszanie się w poszukiwaniu pożywienia. Przetrwać w tych warunkach pomaga im gęste futro oraz substancje chemiczne zapobiegające zamarzaniu krwi. Obszary wokół obu biegunów bardzo się różnią. W skład południowego rejonu polarnego, czyli Antarktyki, wchodzi zamarznięty kontynent Antarktyda, natomiast północny rejon polarny-Arktyka- to zamarznięte morze. Na skraju Artktyki ciągnie się płaski, zamarznięty, bazdrzewny krajobraz zwany tundrą. Niewielkie skrawki tundry występują także na wyspach wokół Antarktydy. Antarktyda zajmują środkową część Anartkyki. Powierzchnia tego kontynentu wynosi 14 mln km2. Pokrywająca ten kontynent skorupa lodowa ma miejscami 4,8 km grubości. Wolnych od lodu jest tu zaledwie 2% lądu, zupełnie pozbawionego gleby. Wśród flory dominują porosty i mchy, a największe zwierzęta to owady i roztocza. W substancje odżywcze obfitują natomiast oblewające Antarktydę oceany, dotarczające pożywienia licznym rybom, fokom, wielorybom i ptactwu morskiemu. Większość Arktyki wraz z biegunem północnym poktywa rozległa skorupa lodowa, unosząca się na Morzu Arktycznym. Otaczają ją północne krańce Ameryki Północnej, Europy i Azji. Nawet na wolnych od lodu obszarach tundry panują zbyt niskie temperatury dla drzew, a gleba jest tu stale zamarznięta do głębokości 50 cm. Latem tundra ożywa, pojawiają się kwiaty i owady, a w poszukiwaniu pożywienia i miejsc lęgowych przybywają różne gatunki ptaków i ssaków. W warunkach polarnych najlepiej radzą sobie mchy, porosty i glony. Porosty rosną w zimnym klimacie bardzo wolno-niektóre na Antarktydzie osiągają wielkość talerza w ciągu ponad tysiąca lat. Rośliny polarne zazwyczaj występują w niskich, zaokrąglonych kępkach, dzięki czemu łatwiej jest im walczyć z wiatrem, zatrzymywać wilgoć oraz opierać się śnieżnym zaspom. Kwiaty otwierają się błyskawicznie w ciągu krótkiego lata, a wiele roślin spędza zimę pod ziemią jako nasiona. Niedźwiedzie polarne to jedyne ssaki lądowe, które zapuszczają się niemal na sam biegun północny. Zwierzęta te potrafią przez wiele godzin pływać w lodowatej zimnej wodzie, choć, najczęściej na odległe tereny łowieckie podróżują na krze lodowej. Niedźwiedzie polarne sa niezwykle silnymi drapieżnikami, polującymi głównie na ukryte pod lodem foki. Samice, zwłaszcza ciężarne, zapadają w sen zimowy, natomiast samce zazwyczaj polują przez całą zimę. Gęste upierzenie i zapas tłuszczu pomaga ptakom znosić zimno panujące na obszarach polarnych, ale tylko nieliczne spędzają tam cały rok. Większość przylatuje tu na wiosne, kiedy nie brakuje pożywienia i miejsc lęgowych. Ptaki drapieżne, takie jak orły, wydrzyki, sowy i sokoły, kręcą się w pobliżu koloni w poszukiwaniu łatwego łupu; jaj i piskląt. Sowy śnieżne żywią się dropnymi ssakami, m.in. lemingami i zającami, które rozmnażają się latem. Na Antarktydzie nie ma ssaków lądowych, natomiast w Arktyce przez cały rok potrafią przeżyć tylko ich nieliczne, najbardziej wytrzymałe gatunki, takie jak piżmowoły, niedźwiedzie i lisy polarne. Wszystkie mają gęste futro, niekiedy o dwóch warstwach, zatrzymujące przy skórze ciepłe powietrze. Dodatkowym izolatorem jest gruba warstwa tłuszczu pod skórą, stanowiąca także zapas pożywienia. Niektóre ssaki zagrzebują się pod śniegiem, gdzie jest im cieplej i nie są wystawione na mroźne wiatry. Do licznych owadów zamieszkujących Artykę należą gąsienice europejskiego motyla niedźwiedziówki nożówki, zwane niedźwiedziówką gosposią.