Pierre Corneille (styl jego tragedii)

- w jego twórczości widać duże odstępstwa od doktryny klasycznej, choć on sam akceptuje ogóle założenia
-według niego ostatecznym celem tragedii jest „podobanie się publiczności”, nawet za cenę odstępstwa od reguł (odmienna perspektywa u Corneille’a wynika z jego nowatorskiej interpretacji Poetyki Arystotelesa)
-chciał pogodzić reguły starożytne z nowoczesnym poczuciem piękna
- w budowie akcji uznawał wyższość konieczności nad prawdopodobieństwem (zasadę prawdopodobieństwa też stosował np. dbał by aktorzy nie wypowiadali więcej kwestii ponad to co powiedziałyby reprezentowane przez nich postaci, chciał „by toczyli rozmowy niczym ludzie z towarzystwa”, a nie mówili w imieniu autora dzieła
- wg. niego teatr ma osiągać cel moralny poprzez poruszenie uczuciowe i podziw wywołany u widza a nie dzięki przedstawianiu zwycięstwa cnoty nad występkiem czy wplataniu w dialog „budujących” sentencji, bo jest to tani dydaktyzm
-Według niego teatr uczy na 4 sposoby:
a)poprzez wplatanie sentencji i reguł moralnych- Corneille zwraca uwagę by tego nie nadużywać, bo wkładanie w usta wzburzonemu bohaterowi jakichś wzniosłych słów wyjdzie nienaturalnie
b)poprzez wierne obrazy sceniczne przywar i cnót- widz będzie kochał wtedy te drugie („widz będzie kochał prawość, nawet jakby ją prześladowało nieszczęście”)
c)ostateczny triumf cnoty na koniec sztuki stanowi dla widza zachętę a klęska zła wzmaga w widzu wstręt do występku (dlatego stosuje szczęśliwe zakończenia)
d)oczyszczanie emocji widza przez wzbudzenie litości i trwogi
- „prawda” utworu wynika nie z wierności faktom historycznym a z wewnętrznej logiki i konieczności dzieła oraz z motywowanych działań bohatera
-Bohaterowie u Corneilla, nie są skomplikowani w różnorodności swoich dążeń, nie są nigdy irracjonalni i kapryśni w działaniu.
-Rozum ostatecznie musi górować nad namiętnościami bohaterów - bohaterowie zawsze znajdują w oparcie w swojej silnej woli
-Corneille pokazuje konflikty proste i surowe, prowadząc do rozwiązań oczekiwanych !!! Świat przez niego przedstawiany jest klarowny i rozumny, pozbawiony fatum.
- nie chciał by jego utwory były jedynie suchymi rozważaniami filozoficzno-moralnymi, wolał odwoływać się do uczuciowości, wrażliwości i wyobraźni widza = był w tym względzie bliższy formule teatru barokowego niż doktryny klasycznej
-Największe uznanie przyniosła mu tragikomedia Cyd, w której odstąpił od zasady trzech jedności i która wywołała słynną wojnę na pamflety między zwolennikami a przeciwnikami utworu (spór rozstrzygnęła Akademia kardynała Richelieu). Corneille nawiązał tu do postaci historycznego bohatera hiszpańskiego Don Roderyka Diaza de Bivar, który w XI w., walcząc z Maurami, okrył się chwałą i zyskał przydomek "Cyd" (Pan).
- w utworze Cyd, powierzchownie trzyma się reguł klasycznych – akcja toczy się w ciągu 24 godzin, toczy się w pobliżu pałacu królewskiego Jednak 5 aktów dramatu zawiera taki natłok zdarzeń że nadwyręża poczucie prawdopodobieństwa (którego oczekują klasycyści) a zakończenie zamiast być tragiczne , ma szczęśliwe zakończenie.