Na czym polega tytułowa "nienormalność" bohaterów filmu Jacka Bławuty?

Na czym polega tytułowa ,,nienormalność,, bohaterów filmu Jacka Bławuty?
Reżyser Jacek Bławuta poruszył w swoim filmie ,,Nienormalni,, bardzo ważny temat. Mianowicie problem osób upośledzonych umysłowo.
Tytułowa ,,nienormalność,, bohaterów filmu w wielu ludziach potrafi wzbudzić silne emocje. I to nie zawsze niestety, te pozytywne. Jednak dla bohaterów jest to jak najbardziej normalne. Tak naprawdę nie znali innego życia. Mieli swój własny świat. Nie wiedzieli, że można żyć inaczej i jak inni ludzie ich postrzegają. Bo tak naprawdę z niewieloma obcymi mieli odczynienia. Film pokazuje jak kiedyś postrzegano ludzi umysłowo chorych. Traktowano ich jak zło i niepotrzebne ,,rzeczy,,. Zamykano ich z dala od ludzi. Bano się ich, bo ludzie boją się tego co inne, odmienne. Choć dziś podejście do takich ludzi zmieniło się, to jednak niestety, co z bólem należy przyznać , spotyka się nadal akty agresji w stosunku do nich.
,,Nienormalność,, bohaterów była widoczna w zachowaniu i wyglądzie. Warto zastanowić się jeszcze nad tym dokładniej. Czy zachowania bohaterów naprawdę były nienormalne? Czy nienormalnym można nazwać człowieka, który potrafi bezinteresownie pomóc innym, jest uczciwy i wrażliwy, chce być kochany i tolerowany jak każdy? Czy to jest złe? Według mnie Ci ludzie zachowują się niekiedy bardziej ludzko niż cywilizowani i ,,normalni,,. Umysłowo chorzy wcale nie są gorsi. Wręcz przeciwnie traktują siebie i innych lepiej niż niektórzy ludzie żyjący w normalnym społeczeństwie. To nie chodzi o poglądy na świat tylko o stereotypy. Także jeśli chodzi o wygląd. Ludzie tacy różnią się, wyglądają trochę inaczej niż powinni według stereotypu normalnego człowieka. Tak naprawdę nie ma prawdziwego wzoru na ,,normalność,,. Więc tak naprawdę każdy jest normalny.
Jednak ludzie nie rozumieją tego. Gdy widzą, że ktoś wygląda inaczej to uważają, że należy go unikać. Taki człowiek wymaga jednak jeszcze więcej troski i uwagi. Nie może być traktowany jak gorszy i odrzucona przez otoczenie.
Bohaterowie filmu mieli jakby swój świat, wierzyli i widzieli rzeczy, których inni nie zauważali. Potrafili cieszyć się życiem z najmniejszego nawet powodu. Więc do szczęścia brakowało im naprawdę niewiele. Czuli z sobą mocne więzi i potrafili stanąć w swojej obronie. Jest to naprawdę bardzo ludzkie zachowanie i wielu ,,normalnych,, powinno brać z nich przykład.
Tytułowa ,,nienormalność,, nie jest więc wcale nienormalna. Osoby upośledzone potrzebują tylko trochę więcej uwagi, cierpliwości i miłości. Ale czują to co każdy i potrafią się odwdzięczyć. Dzięki takim ludziom wciąż potrafimy odnaleźć w sobie człowieka i oddać siebie. Uważam, że sam film jest bardzo dobrze zrobiony. Jest prawdziwy i wzbudza emocje. To jeden z lepszych fimów na temat ludzi chorych umysłowo. Powinien on być oglądany we wszystkich szkołach aby już dzieci miały pojęcie o takich ludziach.