Wizerunek kraju lat dziecinnych w „Panu Tadeuszu”. Związek doświadczeń emigracyjnych z obrazem utraconej ojczyzny.

Adam Mickiewicz napisał „Pana Tadeusza” znajdując się daleko poza ojczyzną, więc epopeja stała się wyrazem jego wielkiej tęsknoty za krajem lat dziecinnych. Poeta znalazł się w Paryżu na emigracji w całkiem obcym środowisku, więc jedną z metod przywołania dawnych dobrych wspomnień było opisywanie piękna utraconej ojczyzny. Litwa przed utratą niepodległości ukazana jest wyłącznie jako kraina szczęścia, począwszy od Inwokacji jest wyidealizowana. Wszystko jest tu piękne, wręcz wzniosłe i pozbawione wad. Wieś staje się najszczęśliwszym miejscem pod słońcem, wszystkie konflikty zostają złagodzone i wydają się nieistotne. Liczne szczegółowe opisy przyrody poświadczają niezwykłą urodę ojczystych krajobrazów, niespotykanych nigdzie indziej na całym świecie. Soplicowo jako dwór staje się ośrodkiem polskości i tradycji, a więc tego co w naszej kulturze najcenniejsze. Całość jest bardzo nostalgiczna i budzi tęsknotę za tym, co było dawniej. Mickiewicz chciał ocalić polską kulturę szlachecką, by nie odeszła całkiem w zapomnienie, co mu się świetnie udało. Zapamiętany świat, jaki opisywał na kartach swego dzieła, coraz bardziej przemijał, jego kultura i obyczaje nieodwołalnie odchodziły w przeszłość, dlatego poecie zależało na ich odpowiednim utrwaleniu i przekazaniu tego obrazu potomnym.