Rola poezji i poety w życiu narodu będącego w niewoli, na podstawie utworów A. Mickiewicza.

Romantycy określali poezję jako „nieskończoną siłę”. Jak w żadnej innej epoce wynieśli poetę ponad tłumy, nie dotknięte tym boskim talentem. Próbowali zatrzeć granicę między literaturą, a życiem. Poeta potrafił dostrzec znacznie więcej niż przeciętny człowiek, tworzył wizje dzięki którym mógł przedstawiać przeszłość i przyszłość. Najpełniej znaczenie i rolę jaką pełnił poeta i poezja oddaje w swoich utworach Adam Mickiewicz.
W „Odzie do młodości” autor wykorzystuje motyw lotu, który jest symbolem marzeń, wznoszenia się ponad świat rzeczywisty. Autor czuje się przewodnikiem wskazującym cele, wzywa naród do zbiorowego czynu. Nawołuje do wyzbycia się egoizmu, podporządkowania własnych celów dobrom ogólnym.
Program artystyczny poety jest sformułowany w utworze „Romantyczność”, gdzie solidaryzuje się on z poglądami i wierzeniami ludu. Uważa, że nie należy mierzyć wszystkiego doświadczeniem, ponieważ istnieją ważniejsze prawdy do zdobycia.

Wiersz pt. „Do matki Polki”, zawiera pełne ironii rady na temat wychowania syna skierowane do wskazanej w tytule adresatki. Poeta przedstawia tragizm Polaków skazanych na „bój bez chwały i męczeństwo bez zmartwychwstania”. Zestawiono tutaj losy Polaków
z historią Chrystusa. Z podobnym porównaniem mamy do czynienia w „Księgach narodu
i pielgrzymstwa polskiego”. Przez swoje cierpienie Polska ma wybawić inne narody, ma być Mesjaszem narodów. Poeta podkreśla również, że siła leży w masach ludowych oraz nawołuje do zgody i uczy szacunku dla tradycji. Mesjanizm narodowy pełni ogromną rolę
w „Dziadach”, gdzie Polska widziana jest „Chrystusem narodów”. Mickiewicz próbuje ocenić społeczeństwo i jego wrogów. Moc tworzenia poety porównana jest tutaj z mocą Boga.
Również w „Sonetach krymskich” Mickiewicz mówi o poecie i poezji w życiu. W sonecie „Żegluga”, nieszczęśliwy byt na obcej ziemi rekompensują przeżycia estetyczne. Poezja jest przedstawiona jako siła, przenosząca w świat bez trosk i smutków. Natomiast artysta jest tym, który ocala wartości przed falami oceanu.
W epoce romantyzmu wskrzeszono również mit poezji tyrtejskiej- zagrzewającej do walki, dającej siłę ducha. W „Konradzie Wallenrodzie” przyznano poezji funkcję pamięci, „skarbnicy pamięci narodowej”, która przechowuje wielkie czyny bohaterów narodowych. Zabieg taki ma na celu pobudzenie przyszłych pokoleń do ich naśladowania. Najważniejsza kwestia podjęta w utworze, to dylemat moralny. Wallenrod staje przed zadaniem, które w imię miłości do ojczyzny wymaga od niego konieczności wyboru nieetycznych dróg działania. Na plan pierwszy wysunęła się problematyka narodowa i sprawy związane z walką o niepodległość.
Poezja romantyków ukształtowała romantyczną duszę, wykreowała indywidualistę. Mickiewicz tworzył swoje dzieła w nadziei, że przyczynią się do powszechnej zgody, wskażą drogę wiodącą do wolności. Próbował uświadomić Polakom potęgę carskiej Rosji i błędną ideologię rewolucjonistów, którzy próbowali ją złamać w samotnej walce. Poeta zastanawiał się nad tym jak powinien bronić się zagrożony naród, jak w takiej sytuacji powinna zachować się jednostka i czy istnieje granica moralności, której nie wolno przekroczyć nawet w imię najwyższych wartości. Autor przedstawia społeczeństwo ciągle nękane niewolą, które nie jest w stanie pogodzić się z tą sytuacją i dlatego przyzwyczajone jest do buntu, tajnej konspiracji. Daje Polakom nadzieję, widząc ich prześladowania w kategoriach religijnych. „Nowe światło na ziemi”, którego boi się zło to właśnie Polacy, a po ich stronie jest dobro i słuszność.
Myślę, że uniwersalność i szerokość uogólnień zawartych w utworach Mickiewicza, stwarza możliwość ich uaktualnienia w świadomości kolejnych pokoleń, niekoniecznie dotkniętych niewolą...

„Nasz naród jak lawa,
Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa,
Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi...”