Monolog wewnętrzny Ikara podczas lotu

Rób to, zrób tamto – wielce mi ważniak! Zlepił trochę piór, poprzewiązywał nićmi, upaprał w wosku, on mi tu jeszcze rozkazuje: nie leć nisko, nie zbijaj się zbytnio wzwyż! Niechby choć raz się zdecydował...

Boże, ale szybkość! Chyba powinienem to opatentować. Ale to wszystko jest małe, gdy się patrzy z góry. I ta lekkość... Zupełnie jak po tych ziółkach sprzed tygodnia! Czuję, że jestem panem tego wspaniałego świata! Nie mam sobie równych! Wszystko mi wolno! Te chmury, co mnie otaczają, są takie piękne... Słońce, ten wiatr wspaniały...ach...

Droga już się trochę ciągnie, a jak dolecimy na miejsce, to nam pewnie winiety będą kazali zapłacić. I jeszcze ci, co bronią tych kotów, psów i kur się uczepią, że skubać zwierzęta to niehumanitarnie, że wykorzystywać pióra, to bestialstwo i tak dalej... Ja tu sobie tak latam, a przecież zimno się robi. Przydałby się jakiś wynalazek ojca, co to by zwolnił to ustrojstwo. Hmm... A może by coś takiego hamulcem nazwać? Muszę o tym pomyśleć... Może jak dolecę, to będę sławny i ta blondynka z fajnymi eee... oczami, co ją poznałem w karczmie „Pod rozbrykanym Koziołkiem”, zwróci wreszcie na mnie uwagę! Chyba noga mi drętwieje...

Nadal mi zimno... i choć ten wiatr jest iście wspaniały, to przydałoby się coś, co podgrzałoby mi zaduś! Niech sobie ojciec mówi co chce, ale mi tam chłodem wieje więc lecę bliżej słońca. Przynajmniej się zabawię. Hmm... Może się to nie rozwali...

A ci ludzie na dole co się tak gapią??? Czy oni naprawdę nie widzieli nigdy dwóch nagich facetów latających na tandetnej imitacji skrzydeł, które na dodatek mi się rozlepiają? O mamo!
Pomocy! A tatuś mówił, żebym latał nisko i powoli... Dobra, trzeba wziąć się w garść, zejść niżej, bo Kropelkę wynajdą za parę ładnych lat, a na razie to pierze leci i leci.

Nadal spadam! Czemu tatka nie słuchałem!? Jak dobrze by było umieć pływać. Tato... nie pomożesz mi?

O Bogowie – wybaczcie...