Czym jest Ruch Światło - Życie ?
Ruch Światło-Życie jest ruchem działającym przy Kościele Katolickim, zainicjowanym w połowie tego stulecia przez ks. J. Blachnickiego - gorącego zwolennika młodzieży i pracy z nią. Jest to ruch świeckich w Kościele, który ma na celu odnowę życia Kościoła. Zajmuje się on: ewangelizacją, odnową liturgii, diakonią (służbą), ekumenizmem, katechezą. Nazwa Ruchu Światło-Życie wywodzi się od słów Jezusa:" Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światło życia." (J 8,12) ]- słowa światło - życie, są symbolem Chrystusa, który jest światłem i życiem oraz jedyną drogą do zbawienia. Ruch obejmuje wszystkie grupy wiekowe: Dzieci Boże, Grupy Młodzieżowe, Grupy Młodzieży Pracującej, Grupy Studenckie, Domowy Kościół (rodziny). Podczas pracy rocznej ma miejsce formacja każdego z uczestników, której uwieńczeniem 'są 'rekolekcje oazowe podczas wakacji, trwające 15 dni. Jest to ruch międzynarodowy. Istnieje już około 20 lat w Niemczech i na Słowacji. Patronką Ruchu jest Niepokalana, dlatego Święto Patronalne Ruchu Światło Życie odbywa się 8 XII- w dzień Niepokalanego Poczęcia NMP.
Historia ruchu
Początki historii Ruchu sięgają pierwszej "oazy", czyli wyjazdu rekolekcyjnego o charakterze przeżyciowym, która odbyła się w r. 1954 z udziałem ministrantów. Przed rokiem 1976 Ruch był znany pod nazwą "Ruch oazowy", "Ruch Żywego Kościoła", "Ruch Niepokalanej". Twórcą oazy, założycielem Ruchu i pierwszym moderatorem krajowym był ks. Franciszek Blachnicki (pochowany w kościele pw. Dobrego Pasterza w Krościenku), zmarły w 1987. Drugim, po ks. Blachnickim moderatorem Ruchu Światło-Życie był ks. Wojciech Danielski (pochowany w Warszawie na Powązkach), zmarły w r. 1985. Od kilkunastu lat Ruch Światło-Życie działa także za granicą: w Bułgarii, w Słowacji, na Litwie, w Czechach, w Niemczech, na Białorusi, na Ukrainie (skąd coraz liczniej młodzież przybywa na wakacyjne oazy do Polski) i na Łotwie oraz od 2006 roku w Irlandii.
Charakterystyka ruchu
Cel Ruchu Światło-Życie jest osiągany poprzez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego osobistego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie "uczniów Jezusa" (deuterokatechumenat), a następnie we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną służbę (diakonię) w "Kościele i świecie". Jest ona niemal zawsze związana z posługami na rzecz Ruchu. Ewangelizacja - katechumenat - diakonia, to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu Światło-Życie na wszystkich poziomach formacji.
Nieodłącznie z tym ruchem wiąże się Krucjata Wyzwolenia Człowieka, polegająca na: powstrzymaniu się od spożywania napojów alkoholowych, nie częstowania alkoholem, nie wydawania pieniędzy na alkohol, powstrzymywaniu się i przeciwdziałaniu wszystkiemu co prowadzi do zniewolenia człowieka a także na modlitwie za osoby uzależnionych. Wszystko to należy rozumieć jako sposób walki z problemem alkoholowym w Polsce.
Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to:
• metoda "światło-życie", przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego, polegająca na tym, że szuka się światła w Słowie Bożym, by wprowadzić je w swoje życie;
• oaza rekolekcyjna i mała grupa formacyjna.
Specyfiką metody Ruchu Światło-Życie jest realizacja zasady "życie z życia" (tylko osoba która sama żyje dojrzałą wiarą, może ją przekazywać innym) i zasady organicznego wzrostu.
Struktura ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła: małe grupy do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność spotykając się na Dniach Wspólnoty.
Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Diakonię moderacji mogą pełnić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne.
Kapłani spełniają rolę moderatorów lub opiekunów (w wypadku nieprzynależności do Ruchu), a nienależący do stanu duchownego - świeckich odpowiedzialnych i animatorów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.
Formacja
Podstawą pracy w ruchu jest formacja. Formacja, to kształtowanie swej osoby, rozwoju duchowego, wiary. Stroną "techniczną" formacji są stopnie. Są one ściśle przyporządkowane do wieku uczestnika. Mówi się więc o zaliczaniu kolejnych stopni formacji. Aby je zaliczyć należy w ciągu roku pracować we wspólnocie oazowej w parafii, czego uwieńczeniem jest wyjazd na wakacyjne rekolekcje oazowe - na oazę.
Praca w oazie w ciągu roku polega przede wszystkim na budowaniu i wzmacnianiu swej wspólnoty. Głównym tego przejawem są cotygodniowe spotkania oazowe w grupach. Animator spotyka się z uczestnikami swej grupy i prowadzi rozmowy, dyskusje, rozważane jest Pismo św. Tematyka spotkań związana jest z Bogiem, wiarą.
Animator stara się kształtować właściwe postawy swych uczestników w sprawach takich jak np. modlitwa, właściwa postawa prawdziwego chrześcijanina, właściwe zachowanie, a także przekazuje wartości, które zdobył gdy sam zaliczał formację. Oczywiście nie brak tu także zabawy, wspólnego śpiewu i innych form wspólnego spędzania czasu.
Cała wspólnota oazowa, (na którą składa się w zależności od jej wielkości kilka lub nawet kilkanaście grup z animatorami na czele), czynnie włącza się również w życie kościoła. Przygotowuje służbę liturgiczną do Mszy św., organizuje także nabożeństwa, czuwania, wyjazdy do ważnych miejsc kultu religijnego. Ruchu tego nie określa jednak w żadnym wypadku żadna sztywna "klasztorna" - jak niektórzy sądzą - reguła. W jego skład wchodzą przede wszystkim ludzie młodzi, którzy w myśl zasady, że Pana Boga można chwalić każdą czynnością, także zabawą, śpiewem i tańcem, organizują wiele ciekawych form spędzania czasu. Nie brak więc w oazie rajdów, ognisk, zabaw andrzejkowych czy sylwestrowych, koncertów, wycieczek, zjazdów oazowych. Nieprawdą jest więc opinia niektórych, nie związanych zazwyczaj z ruchem, że oazowicze to sztywniacy i siedzą tylko w kościele. Naszym zadaniem jest tworzenie, wzmacnianie i ulepszanie wspólnoty, także w formie zabawy, pamiętając jednak, że robimy to wszystko na chwałę naszego Pana. Na działalność ruchu składają się liczne wyjazdy, z których najważniejszym jest oaza letnia, trwająca 15 dni (każdy dzień przyporządkowany jest jednej tajemnicy różańca). Jest to forma rekolekcji, która podsumowuje całoroczną pracę w parafii.
Na oazach tych spotykają się ludzie z całej Polski, co z kolei buduje wspólnotę oazową na skalę znacznie szerszą niż parafia czy własne miasto. Oprócz oaz wakacyjnych są również trzydniowe OM-y, czyli Oazy Modlitwy, organizowane w trakcie roku i mający również wymiar ogólnokrajowy.
Oazy Modlitwy spełniają ważną funkcję w podtrzymywaniu naszego zapału do pracy nad sobą. Najważniejszym elementem jest tu wspólna modlitwa oraz liczne konferencje związane z tematem każdego OM-u. W ferie osoby po III° Oazy Nowego Życia, które chcą być animatorami wyjeżdżają na KODA, czyli Kurs Oazowy Dla Animatorów.
Jest to bardzo ważny element, gdyż jest ostatnim krokiem w formacji jako uczestnika.
Po zaliczeniu KODA, można zostać animatorem i prowadzić własną grupę. Dla animatorów z kolei przeznaczone są wyjazdy na tzw. Szkołę Animatora, organizowane kilkakrotnie
w trakcie roku. Szkoła Animatora uczy jak lepiej prowadzić spotkania, porusza ważne kwestie wychowawcze i zawiera wiele cennych wskazówek dotyczących pracy ze swą grupą. Główne zasady życia wspólnot służby liturgicznej ŚWIATŁO - ŻYCIE określają Drogowskazy Nowego Człowieka. Wiek, a stopień w formacji:
Dla dzieci: V kl. szk. podst. I° Oazy Dzieci Bożych (ODB) VI kl. szk. podst. II° ODB I kl. gimnazjum III° ODB
Dla młodzieży: II kl. gimnazjum 0° Oazy Nowego Życia (ONŻ) III kl. gimnazjum I° ONŻ I kl. szk. średniej II° ONŻ II kl. szk. średniej III° ONŻ Po II° lub III° ONŻ KODA i animatorstwo