Babilon i kodeks Hammurabiego.

Największym miastem był Babilon liczący pół miliona mieszkańców. W trakcie swojej 2000-letniej historii Babilon dwukrotnie był stolicą wielkiego imperium, slawny ze swojej
świetności. Babilończycy mieli także duży wkład w intelektualny i naukowy rozwój ludzkości.
W porównaniu z innymi wielkimi miastami jakie powstały na terenie Mezopotamii, takimi jak Sumer i Akad, Babilon pojawił się stosunkowo późno bo dopiero w XXIII wieku p.n.e. Rzeczywiście znaczenia miasto to nabrało dopiero po XIX wieku p. n. e. kiedy grupa plemion semickich, Amoryci, podbiła Sumer. W ciągu kilku lat Babilon przeistoczył się w stolicę niewielkiego królestwa Amorytów, które stopniowo zaczęło się rozszerzać i podczas rządów Hammurabiego (1792 - 1750 r.p.n.e.) stało się imperium sprawującym kontrolę nad całą południową i położoną dalej Asyrią.
Babilon był w owym okresie miastem bardzo bogatym o bardzo dobrze zorganizowanej społeczności o czym świadczą zapisane gipsowe tabliczki znalezione w pałacu Hammurabiego w Mari. Chociaż imperium Hammurabiego rozpadło się wkrótce po jego śmierci, Babilon pozostał znaczącym miastem do tego stopnia, że całą południową Mezopotamię zwykło nazywać się Babilonią. Pozycja miasta wynikła z bogactw, jakie były jego udziałem ze względu na strategiczne położenie na rzece Eufrat, które pozwalało kontrolować szlaki handlowe przebiegające przez ten teren. Oprócz tego, Babilon miał wyjątkowy status jako centrum religijne i naukowe. Po pobiciu Mezopotamii, Babilończycy i ich północni sąsiedzi z Asyrii przejęli kulturę Sumeru i Akadu, przyswajając sobie akadyjski język i przyjmując mity i religie Sumeru. Niemniej jednak Hammurabi zmodyfikował nieco obowiązująca wiarę; umieszczając lokalne bóstwo Babilonu, Marduka na czele sumeryjskiego panteonu. Jak twierdził, "taka była wola bóstw do tego panteonu należących. Wiara w nadrzędny charakter Marduka przyjęła się i Babilon, oprócz tego, że byli bogatą metropolią, stał się również miastem świętym. Babilon utrzymywali tego typu pozycję przez długi okres - do XII w. p. n. e. - kiedy miasto znajdowało się pod kontrolą Kasytów i z politycznego punktu widzenia pozostawało w cieniu. Pod rządami Nabuchodonozora I (około 1 124 - 1 103 r. p. n. e.) i jego następców Babilon znowu byt stolicą niepodległego królestwa, aż do momentu kiedy około X w. Asyryjczycy opanowali Mezopotamię. Przez ponad trzy stulecia Babilon rządzony był przez asyryjskich władców lub ich namiestników. Równocześnie nasiliły się najazdy koczowniczych ludów semickich - Aramejczyków i Chaldejczyków. Dzięki swojej reputacji świętego miasta, Babilon był stosunkowo dobrze traktowany przez Asyryjczyków i wspomagali ich w walce z najeźdźcami.. Jednak w 689 r. p. n. e. asyryjski król Senacheryb, zniecierpliwiony utrzymującą się niestabilną sytuacją w tym rejonie, zniszczył Babilon. I chociaż ten akt świętokradztwa został naprawiony przez następnego króla, od tej pory Babilończycy popierali wrogów Asyryjczyków. Ostatecznie, pod dowództwem chaldejskiego króla Nabopolasara II, Babilończycy sprzymierzyli się z Medami, ludem irańskiego pochodzenia, i pod koniec VII w. p. n. e. pokonali Asyrię.

Kodeks Hammurabiego zawierał 282 artykuły dotyczące życia rodzinnego i pracy, a także spraw cywilnych i przestępstw.
Kamienna stale z tymi prawami odnalazł w 1901 r. pewien archeolog francuski. Jest jednym z najstarszych znanych systemów prawnych na świecie. Za popełnione przestępstwo wymierzono karę według zasady ,, oko za oko, ząb za ząb”.