Podróże

--Motyw wędrówki, czyli podróży wiążącej się nieodzownie z jakąś przygodą, jest jednym z nieodzownych elementów literatury. Wędrówkę możemy rozumieć na dwa sposoby. Jeden z nich to znaczenie dosłowne, zwykła podróż, kiedy bohater zmienia fizyczne miejsce swego pobytu, drugi to podróż w głąb siebie, introspekcja, analiza własnej psychiki, wędrówka po meandrach własnej jaźni w celu odnalezienia jakiejś prawdy. Trudno ustalić jednoznaczną definicję wędrówki bądź podróży, gdyż słowa te wiążą się ponadto z tak różnymi terminami jak poszukiwanie nowych doświadczeń, pragnienie poznawania, ucieczka, włóczęga, próba odnalezienia szczęścia lub pogoń za lepszymi warunkami bytowania. Wędrówka może też kojarzyć się z misją, może przywodzić na myśl posłannictwo.
--Zacznę od książki "Alchemik" ukazuje ona niezwykłą wędrówkę andaluzyjskiego pasterza o imieniu Santiago. Chłopiec pragnął poznać świat z którego przybywali podróżnicy. Wędrował więc wraz ze swymi owcami w stroną wschodzącego słońca kierowany językiem Boga, Celem wędrówki Santiaga do egipskich piramid było poznanie "Własnej Legendy", czyli tego co zawsze pragnął i powinien robić. W trakcie podróży poznał piękną i mądrą Fatinę, tajemniczego króla Salem, zachwyconego wiedzą Anglika i posiadającego jakby boskie atrybuty Alchemika. wszystkie te postaci pomogły mu odczytywać znaki, które prowadziły go do skarbu. Podczas swej wędrówki Santiago obcował z "Językiem Wszechświata", który zgodnie z "Zasadą Przychylności", potajemnie sprzyjał jego pragnieniu. Pasterz poznał również tajemnicę "Wielkiego Dzieła" i "Duszy Świata". U kresu swej wędrówki chłopiec poznał sens życia, bowiem spotkał samego siebie i zamienił się w wiatr. Musiał wrócić, gdyż jego skarb był właśnie w miejscu którego wyruszył na jego poszukiwanie. Jego podróż nie była jednak daremna, bo gdyby wiedział o tym na początku, nie spełniłby "Własnej Legendy". Wędrówka Santiaga otwiera te drzwi do naszej duszy , o której istnieniu wolelibyśmy czasami zapomnieć. Nakłania do marzeń, do podążania za własnym powołaniem i do podjęcia ryzyka wyruszenia w świat. Coelho wykorzystując symboliczną wędrówkę uczy prawd, które pomagają stawić czoła wszelkim przeszkodom i doświadczać szczęścia każdego dnia, nie zapominając o " dwóch kroplach oleju na łyżce". Taki rodzaj wędrówki odbywa każdy człowiek. Od dzieciństwa , do dorosłości, popychany pragnieniem poznania prawdy, i samego siebie wypełnia "Własną Legendę". "Alchemik" jest metaforą wędrówki bez końca, w której nie liczy się przebytych kilometrów, gdyż jedno spotkanie z drugim człowiekiem może nas przenieść o całe setki mil do przodu. Siła tej wędrówki nie tkwi w tym , że mówi ludziom to wszystko o czym wiedzą, lecz przypomina rzeczy pominięte w pajęczynie codziennych spraw.
-- Pragnę też zwrócić uwagę na książkę Mickiewicza pt."Pan Tadeusz". Jest tam mowa o człowieku wygnanym ze swojej ojczyzny, który swój ból po stracie ojczyzny i niezbyt satysfakcjonujące życie emigranta chce choć trochę złagodzić wspomnieniami z dzieciństwa. Chce choć na chwilkę, nawet jeśli tylko w myślach, przenieść się do ukochanej Polski. Do kraju, który był ojczyzną dla wielu wygnanych z niego Polaków. Wędrówka u Mickiewicza to raczej tułanie się po świecie z kąta w kąt. Jego bohater raczej nie ma możliwości powrotu do ukochanej ojczyzny. Jedynym dla niego wyjściem jest niekończąca się podróż.
-- Warto również zauważyć, że o podróżach czytamy tez w innych utworach z epoki romantyzmu. Chociażby w "Dziadach" Mickiewicza mamy dramatyczny obraz wywózki Polaków na Syberię, którzy zostali skazani za działalność antyrosyjska.
--W utworze pod tytułem "Latarnik" przedstawił on dzieje byłego powstańca a obecnie emigranta - Skawińskiego - który podróżuje po świecie, ale nigdzie nie może zagrzać sobie miejsca. Gdy obejmuje posadę latarnika w Aspinwall ma nadzieję, że może tutaj właśnie uda mu się stworzyć namiastkę prawdziwego domu. Niestety jego próby poszły na marne. Zagłębiony w lekturze "Pana Tadeusza" i błądząc we wspomnieniach o ojczyźnie nie zapalił latarni morskiej przez co stracił posadę. I znów musi wyruszyć na wędrówkę po świecie bo taki jest los tułacza.
--I ostatnia ksiązka - "Mały Książę" Antoine de Saint - Exupery. Ta niewielkich rozmiarów książeczka to baśniowa opowieść o tytułowym Małym Księciu, który zmęczony chwiejnością uczuć róży, którą pielęgnuje na swojej planecie, postanawia wyruszyć w podróż. Pewnego dnia zostawia daleko za sobą swoją małą planetę i rozpoczyna wędrówkę po wszechświecie. Kolejno odwiedza planety na swej drodze, na których spotyka różne postaci: Króla, Próżnego, Pijaka, Bankiera, Latarnika i Geografa. Próbuje z nimi porozmawiać i zaprzyjaźnić się ale ludzie ci nie wykazują ku temu chęci zajęcia swoimi śmiesznymi sprawami. Wreszcie przylatuje na Ziemię. Podczas wędrówki po naszej planecie poznaje Lisa, dzięki któremu dowiaduje się co to jest przyjaźń i uczy go jej. Pewnego dnia trafia do ogrodu, gdzie znajduje tysiące róż. Początkowo jest zrozpaczony, ponieważ myślał, że jego Róża jest jedyna, ale później uświadamia sobie, że kocha swoją różę i bez względu na to ile jest takich samych na świecie to właśnie jego miłość powoduje, że ta na jego planecie wydaje się być jedyną. U kresu swoje wędrówki trafia na pustynię, gdzie poznaje rozbitego na niej pilota. Można powiedzieć, że w ciągu kilku dni pobytu razem zaprzyjaźniają się. Szczególnym sentymentem darzy Małego Księcia pilot, który widzi w nim odbicie swoich młodzieńczych pragnień i ideałów. Jednak Mały Książę wiedziony tęsknotą za ukochanym kwiatem postanawia wrócić na swoją planetę. Czyni to następnego poranka.Wędrówka Małego Księcia jest poszukiwaniem prawdy i własnej tożsamości. Bohater odbywając swą podróż przekonuje się jakim można być i jakim być nie chce. Dojrzewa do tego aby wrócić do siebie, a wraz z nim dojrzewa jego miłość do ukochanego kwiatu.
--Na zakończenie wysunę słowa Friedricha Wilhelma Nietsche „Wielu trzyma się uparcie raz obranej drogi, lecz tylko nieliczni dążą konsekwentnie do swego celu ”.