Czy solidaryzm społeczny jest możliwy?

„Dlaczego mamy się nienawidzić? Zespala nas solidarność, niesie ta sama planeta, jesteśmy załogą tego samego statku.”

Pewnie każdy z nas choć raz w życiu próbował odpowiedzieć sobie na to pytanie. Większa część osób z biegu mogłaby odpowiedzieć: Tak jasne, przecież jesteśmy Polakami, a Polska to silny kraj. Niektórzy jednak musieliby zagłębić się na dłużej w więzi międzyludzkie. Wybierając ten temat sama zaczęłam się zastanawia czy w naszym kraju istniej prawdziwa solidarność, czy człowiek może liczyć na człowieka, gdy tyle zła, tyle kłamstwa i obłudy? Dlaczego mamy wierzyć polityką gdy obiecują nam rzeczy, które tak naprawdę są głupimi hasłami w kampanii wyborczej. Dlaczego mamy się jednoczyć i szanować skoro człowiek człowiekowi potrafi przyłożyć nóż do gardła? Pewnie wielu z nas idąc zatłoczoną ulicą myśli o życiu, które zamiast cieszyć sprawia zawód i przysparza wielu problemów. W jaki sposób mamy sobie pomagać kiedy jedni krzywdzą drugich I gdzie tu zaufanie, gdzie ta miłość braterska która ma nas jednoczyć? Odwracamy się do siebie plecami, jakby nigdy nic idziemy w swoje strony.

Człowiek jest istotą społeczną i nie może się w pełni realizować bez obecności innych ludzi. Kieruje swoim postępowaniem, dokonuje wyborów i podejmuje decyzje. Pozostaje w ścisłych związkach z otaczającym go światem – dzięki czemu istnieje, rozwija się i działa. Każdy człowiek ma indywidualne potrzeby, cechy odróżniające go od innych. Oznacza to, że posiada określoną osobowość.
Rodzaj relacji międzyludzkich, i rządzące nimi zasady oraz wynikający z tego sposób, w jaki ludzie odnoszą się do siebie, określa charakter i strukturę społeczeństwa. Społeczeństwo, w którym żyjemy, narzuca określone normy zachowania, przyjęte przez konkretną wspólnotę. Poprzez interakcje z innymi uczymy się języka i przyjmujemy podstawowe role życiowe.
Istoty ludzkie żyją w grupach, pomiędzy nimi istnieją pokrewieństwa, przyjaźni, zależności, zwierzchnictwa.
Ze względu na określony rodzaj stosunków ludzie ci tworzą różnego rodzaju grupy społeczne, takie jak rodzina mała( rodzice i dzieci), potem rodzina wielka (krewni), potem większe wspólnoty, również narodowe.
Funkcjonujemy w środowisku społecznym które silnie oddziałuje na nasz stosunek do samych siebie, do otaczającego świata, na sposób postrzegania tego, co się wokół nas dzieje, na nasze postępowanie i myślenie oraz na to co potrafimy osiągnąć w życiu.

Jako obywatelka Polski uważam, iż solidarność wśród ludzi istnieje, może nie jest ona widoczna na co dzień, ale gdy przyjrzymy się bliżej dostrzec można nasz patriotyzm, nasze wartości nasza polską czystą krew.
Na początku chciałabym przybliżyć nieco pojęcie samej solidarności, nie tej praktycznej, ale książkowej.
Solidaryzm jest to wiara we wspólnotę celów i interesów. To kierunek społeczno-polityczny powstały w II połowie XIX wieku i głoszący naturalną wspólnotę interesów różnych grup i warstw społecznych w państwie, niezależną od ich statusu ekonomicznego lub zawodowego i związanych z nimi różnic interesów.

Solidarność ceni się jako źródło siły i oporu płynące z jedności celu. Odwoływanie się do solidarności jako raczej celu samego w sobie niż środka uważa się za charakterystyczne dla tradycyjnej społeczności robotniczej (wspólnota) Jak się uważa w takich środowiskach wspólne doświadczenia pracy i życia wytwarzają i podtrzymują silne uczucia braterstwa połączone z wartościami wzajemnej pomocy i współuczestnictwa. Za głównych twórców współczesnych teorii solidaryzmu uważa się Emila Durkheima, Leona Duguita i Georges'a Gurvitcha.