Olimpiada

Polski:
-przypomnij sobie wszelkie środki stylistyczne i analizę wiersza (obrazowanie, liryka roli itp.)
-epoki literackie co prawda miałaś w pierwszej klasie, ale przypomnij sobie filozofie, etymologie nazwy, kolebki, przedstawicieli, ramy czasowe, sinusoidę Krzyżanowskiego.
Liryka (gr. lyrikós – odnoszący się do liry; lira) – jeden z trzech rodzajów literackich, obok dramatu i epiki. Obejmuje utwory, których głównym przedmiotem przedstawienia są przeżycia wewnętrzne, przekazywane za pośrednictwem wypowiedzi monologicznej (rzadziej dialogu), odznaczającej się subiektywizmem,
Polskie średniowiecze można podzielić na następujące okresy:
koniec X-XIII wieku - czas przyswajania, a następnie kształtowania się wzorców kulturalnych średniowiecza. W sztuce - styl romański, w piśmiennictwie - rozwój literatury łacińskiej religijnej i świeckiej, pojawienie się pierwszych utworów religijnych pisanych w języku narodowym ("Bogurodzica", "Kazania świętokrzyskie"), stopniowy rozwój szkolnictwa, bibliotek klasztornych i katedralnych.
Już od XII stulecia niektórzy scholarze polscy wyjeżdżają na studia za granicę, do Bolonii i Paryża (Sorbona), a Polacy utrzymują kontakty z najwybitniejszymi przedstawicielami kultury zachodniej (biskup krakowski Mateusz prowadzi korespondencję ze słynnym teologiem i pisarzem, św. Bernardem z Clairvaux)
Wiek XIV - po zjednoczeniu Polski następuje w epoce Kazimierza Wielkiego rozwój gospodarczy i kulturalny kraju.
W 1364 roku powstaje Akademia Krakowska (siódmy z kolei uniwersytet europejski), a dzięki powstaniu sieci szkół parafialnych rozwija się oświata. W sztuce dominuje styl gotycki i piśmiennictwo łacińskie, ale pod koniec XIV wieku powstają pierwsze znane przekłady Pisma Świętego (pięknie iluminowany "Psałterz floriański")
Wiek XV - to okres pełnego rozwoju kultury średniowiecznej, a zarazem pojawienia się nowych, renesansowych pierwiastków.
Po reformie w 1400 roku następuje świetny rozwój Akademii Krakowskiej, w sztuce pojawiają się dzieła Wita Stwosza, twórcy najwyższej skali europejskiej.
We wszystkich trzech okresach piśmiennictwo ma charakter dwujęzyczny, łacińsko-polski. Główną rolę odgrywała łacina, która umożliwiała w ogóle powstanie piśmiennictwa narodowego.
Mianem renesansu, czyli odrodzenia określa się epokę w dziejach kultury europejskiej, której początki przypadają na wiek XIV we Włoszech i na przełom wieków XV i XVI w krajach Europy Północnej, a koniec na przełom XVI i XVII wieku.
Charakter renesansu kształtowały ważne wydarzenia społeczno-polityczne:
• rozpad jednolitej struktury feudalnej, reprezentowanej przez potęgi cesarstwa i papiestwa,
• jednoczenie się rozbitych państw (Hiszpania, Francja, Polska, Szwajcaria),
• dążenie do zjednoczenie narodowego (np. Włochy),
• wzrost znaczenia miast i dojście do głosu nowej warstwy społecznej - mieszczaństwa,
• wynalezienie ruchomej czcionki drukarskiej w 1450 roku,
• wielkie odkrycia geograficzne (Ameryka, Indie),
• rozwój kultur narodowych, wykształcenie się języków,
• mecenat,
• reformacja.

Nazwa epoki, zapożyczona z terminologii sztuki (prawdopodobnie pochodzi od określenia perły nieregularnego kształtu "barocco"), pojawiła się we Francji w XVIII wieku jako termin estetyczny o intencji pejoratywnej (J. Burckhardt mianem tym określił tendencje w sztuce włoskiej końca wieku XVI, traktując je jako wynaturzenia reguł renesansu) i z taką intencją utrzymywała do drugiej połowy XIX wieku. Dopiero badania dwudziestolecia doprowadziły do uwolnienia się baroku od kryteriów klasycystycznych, a tym samym uznania jego oryginalności.
Inspiracje barokowe formowały się we Włoszech, skąd rozchodziły się na podzieloną Europę schyłku XVI wieku.