‘liczebnik odpowiadający liczbie 2, wskazujący, że to, o czym mowa, dotyczy każdej z dwóch wymienionych wcześniej osób, rzeczy lub spraw’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. oba ‘oba, oba, obaj, obie’, oba dva ‘obydwa, obydwaj’; ros. óba) < psłow. *oba ‘ts.’; ma odpowiedniki w lit. abu ‘obaj, oboje, obie’, pokrewne też z goc. bai ‘oba’, niem. beide ‘oba’, ang. both ‘ts.’ oraz łac. ambō ‘obaj’; podstawą jest pie. *ambho- ‘oba’.
Źródło
Miecz obojętny przypasał do boku.
Samuel Twardowski (ok. 1600-1660)
Obojętny abo obostronny ‘bez przygany’. Powolny. Obrotny. Do wszystkiego człowiek. Uczynisz z niego co chcesz. Każdemu chce dogodzić.
Grzegorz Knapski (1564-1638)
Obojętny abo obostronny ‘z przyganą’. I z tem, i z owem nakłada.
Grzegorz Knapski (1564-1638)
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
obojętny
1. ‘nieokazujący zainteresowania kimś lub czymś’; 2. ‘niebudzący żywszych odczuć, czyjegoś zainteresowania’; 3. ‘pozbawiony cech charakterystycznych, nijaki’; 4. stpol. (XV w.) ‘obłudny, udany, podstępny’; 5. dawniej‘ oburęki, używający do pracy obu rąk z taką samą łatwością; obosieczny’; zachsłow. forma *obojętьnъ ‘dający się wziąć z dwu stron, obiema rękami’ powstała ze złożenia zaimka *oba i imiesłowu biernego *(j)ętъ pochodzącego od czasownika *ęti ‘wziąć, chwycić rękami, ująć, złapać’...
poleca
b/d
obopólny
‘obustronny, wzajemny’; od XV w.; przymiotnik z przyrostkiem -ny utworzony od stpol. (XV w.) obopół / obapół ‘po obu stronach czegoś’ – złożone z zaimka oba i pół ‘połowa’; w stpol. występowała też postać obapólny / obopólny ‘znajdujący się po obu stronach czegoś’, a w XVI w. opolny ‘wzajemny, obopólny’.