dźwięczeć

‘brzmieć, rozbrzmiewać, wydawać dźwięk’; od XVI w.; utworzone od psłow. *zvęčati – czasownika odrzeczownikowego od psłow. *zvękъ;w stpol. od XV w. występowały również formy źwięczeć, źwiękczeć, a także żwięktać, -kce