1. ‘brzmienie czegoś, głos, szmer, hałas, zgrzyt, stuk itp.’; 2. ‘głos, odgłos’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; podobne sch. zvêk, zvêka ‘brzęk, brzęczenie; szczęk, chrzęst; dźwięk’; pochodzi od psłow. *zvękъ ‘ts.’, które z kolei od pie. pierwiastka *ghuen-‘dźwięczeć’.
Pierwotna postać
W stpol. wyraz stosowano też w formie źwięk.
Ciekawostki
Ślady dawnej formy widoczne w stpol. nazwach miejscowych: Kurozwęki(Małopolska) i Kurozwęk (Wielkopolska).
poleca
b/d
dźwięczeć
‘brzmieć, rozbrzmiewać, wydawać dźwięk’; od XVI w.; utworzone od psłow. *zvęčati – czasownika odrzeczownikowego od psłow. *zvękъ;w stpol. od XV w. występowały również formy źwięczeć, źwiękczeć, a także żwięktać, -kce
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
Podobne teksty:
- 86% Kiedy noc...
- 77% Fonetyka