‘chełpić się, być dumnym z czegoś’.
Pochodzenie:
Od XV w.; utworzone od psłow. chъlbiti sę, które jest dokładnym odpowiednikiem pol. chełpić się.
Pierwotna postać
W XVI w. występowały formy chłubić / chlubić się, a dialektalnie chlubać ‘chlupać’ oraz chlubotać ‘poruszać się, np. pod wodą’.
Źródło
Lepszy jest ubogi (...) niż chlubliwy, który potrzebuje chleba.
Jakub Wujek (1541-1597)
poleca
86%
7 głosów
chełpić się
ogsłow. (ros. chołpitь (o wietrze) ‘cicho dąć, wiać’, sch. hűpnuti‘zrobić hałas, rumor, łoskot’, słoweń. hôlbati ‘wygryzać’, holbotáti ‘gryźć głośno’)< psłow. *chъlp- – odpowiada znaczeniowo i formalnie wyrazom chluba, chlubić; pierwotnie wyraz dźwiękonaśladowczy stosowany dla odgłosu przyburzeniu się (np. wody); pokrewny z lit. skalbti ‘prać bieliznę, okładać, bić’ oraz skélbti ‘głosić’; w XV-XVIII w. częste chełpa ‘chluba, chełpienie się, pycha’,w XV w. też chełbić się, a w XV-XVIII w....
poleca
b/d
chluba
od XV w., w stpol. jako odpowiednik słowa chełpa
poleca
b/d
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Chlubić się