1. ‘roślina Allium cepa’; 2. też ‘bulwa cebuli i roślin cebulkowatych’; 3. przenośnie‘o grubym zegarku kieszonkowym’ (za niem. Zwiebel oraz fr. oignon).
Pochodzenie:
Od XIV-XV w.; zapożyczenie ze śrniem. zibolle / zebűlle / zwibole ‘cebula’ (dziś niem. Zwiebiel), które pochodzą od łac. caepula ‘ts.’ (jest to zdrobnienie od caepa ‘ts.’ – stąd rum. caepă i alb. qepë); por. też in. języki słow.: dolnołuż. i górnołuż cybula, czes. cibule, słowac cibula, słoweń. čebula; z pol. wyraz przeszedł do ukr. i białorus. cybulja.
Pierwotna postać
W XV w. obok cebula stosowana i nawet powszechniejsza była nazwa cybula.
Ciekawostki
Bardzo wcześnie pojawiły się różne nazwy osobowe oparte na tym wyrazie, np.: Cybułka (1357 r.), Cybula (1383 r.), Cebułka (1386 r.), Cebula (1408 r.), Cybulski(1439 r.) oraz Cebulski (1448 r.).
poleca
b/d
cebulka
zdrobnienie; od 1568 r.; wcześniej w stpol. w postaci cebułka
poleca
b/d
cebulnik
‘handlujący cebulą’; w XVII-XVIII w.
poleca
b/d
cebulny
w XVI-XVII w.
poleca
b/d
cebulowy
od XVII w.
Podobne teksty:
- 87% "Kielich łez"
- 85% Wisława Szymborska