B – barwa czerwona łusek
b – barwa żółta łusek
I – inhibitor genu B – blokuje wytwarzanie barwy łusek, stąd cebula jest biała,
i – brak inhibitora – ujawnia się gen B, stąd łuski są czerwone lub żółte – w zależności od obecnego allelu.
Stosunek fenotypów: 12 : 3 : 1
W przypadku współdziałania genów nieallelicznych między allelami każdej pary może występować dominacja zupełna, niezupełna lub kodominacja.
[Uwaga: W omawianych przypadkach dziedziczenia dwugenowego występowała dominacja zupełna].
Jeden gen wpływa na więcej niż jedną cechę uwidocznioną w fenotypie. Gen taki nazywany jest plejotropowym.
Przykładem jest zauważone przez Mendla równoczesne występowanie czerwonej barwy kwiatów grochu oraz szarej barwy nasion i czerwonych plam na łodydze. Wszystkie te cechy zdeterminowane są przez jeden gen (dokładnie przez jego allel dominujący).
Innym przykładem jest tzw. szurpatość upierzenia u kur, gdzie nieprawidłowo wykształconemu upierzeniu towarzyszy m.in. przerost mięśnia sercowego. (Nieprawidłowe upierzenie jest przyczyną zwiększonej utraty ciepła, na co organizm reaguje zwiększając metabolizm. Stąd nadmierne obciążenie mięśnia sercowego prowadzące do jego przerostu).
Geny letalne jako szczególny rodzaj genów wywołujących efekt plejotropowy.
Geny letalne poza cechą fenotypową, którą determinują, wywołują też śmierć organizmu, gdy znajdują się w układzie homozygotycznym, czasem dominującym, częściej recesywnym. Stąd geny letalne mają charakter plejotropowy.
Genem letalnym jest np. gen warunkujący barwę sierści myszy. Barwę żółtą warunkuje allel dominujący tego genu, który w kombinacji homozygotycznej powoduje śmierć myszy w rozwoju zarodkowym. Stąd rodzą się tylko heterozygoty o barwie żółtej oraz homozygoty recesywne o barwie szarej. Stosunek fenotypowy wynosi 2:1.
Dziedziczenie barwy sierści u myszy:
Z – żółta barwa sierści
z – szara barwa sierści
Stosunek fenotypów: 2 : 1
Geny letalne są powszechne wśród roślin i zwierząt. Genem półletalnym jest np. gen upierzenia szurpatego u drobiu.