Franciszek Bohomolec (1720-1784) – oświeceniowy komediopisarz, wprowadził do literatury polskiej nowoczesną komedię w stylu francuskim. Korzystał ze schematu molierowskiego– ośmieszał, ostrzegał, wytykał. Napisał też dwie komedie zgodne z programem króla zawartym w „Monitorze”.
Franciszek Karpiński (1741-1825) – polski poeta klasycystyczny, tworzący pod dużym wpływem Jana Jakuba Rousseau. Był twórcą nurtu sentymentalnego w liryce polskiej. Pisał sielanki, wiersze miłosne, elegie, wiersze patriotyczne i pieśni religijne, które stały się bardzo popularne i ponadczasowe.
Ignacy Krasicki (1735-1801) – poeta, dramaturg, jeden z głównych twórców polskiego oświecenia, współorganizator i uczestnik tzw. obiadów czwartkowych. Pisał głównie bajki, satyry i poematy. Zadebiutował w wieku 40 lat hymnem „Święta miłości kochanej ojczyzny...”. Tekst ten przez długi czas pełnił funkcję hymnu narodowego.
Adam Naruszewicz (1733-1796) – jezuita, senator i historyk. Od 1770 r. redaktor „Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych”. Bliski współpracownik króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Pisał wiersze i teksty historyczne. W jego twórczości dominuje klasycyzm, ale, komplikując formy, zdradza upodobanie do baroku.
Julian Ursyn Niemcewicz (1758-1841) – powieściopisarz, dramaturg i poeta; wspólnie z Hugonem Kołłątajem stworzył projekt Konstytucji 3 maja. W Powrocie posła stworzył modelowe wzorce i antywzorce osobowe: oświeconego patrioty, profrancuskiej modnisi, łowcy posagów, Sarmaty z jego charakterystycznymi wadami.
Jan Potocki (1761-1815) – podróżnik, polityk i pisarz piszący po francusku. Był posłem na Sejm Czteroletni i działaczem obozu reform. Pamiętany głównie z powieści Rękopis znaleziony w Saragossie, nawiązującej kompozycją szkatułkową do Opowieści tysiąca i jednej nocy.
Stanisław Trembecki (ok. 1739-1812) – najwybitniejszy poeta polskiego klasycyzmu, szambelan i sekretarz króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Był pod silnym wpływem francuskiego klasycyzmu, pisał głównie wiersze polityczne, bajki i poematy.
Franciszek Zabłocki (1752-1821) – uważany za wybitnego komediopisarza. Pisał o Sarmatach, korzystał z intryg i żywego dialogu. Do naszych czasów pozostały znane dwie jego komedie – Fircyk w zalotach i Sarmatyzm.