Talleyrand-Périgord Charles Maurice de

Urodzony w Paryżu w rodzinie arystokratycznej, przeznaczony w młodości do stanu duchownego. W 1788 został biskupem Autun. W 1789 deputowany Stanów Generalnych, przedstawiciel kleru, szybko przeszedł na stronę rewolucji. W latach 1789–91członek Zgromadzenia Narodowego. Na jego wniosek uchwalono sekularyzację dóbr kościelnych we Francji. W okresie 1792–94 poseł w Londynie, następnie na emigracji. W latach 1797–1807 minister spraw zagranicznych, poparł zamach stanu 18 Brumaire`a Napoleona I Bonaparte w 1799. Odegrał istotną rolę w zawarciu traktatów pokojowych w Lunnéville (1801), Amiens (1802), Preszburgu (1805)i Tylży (1807). W 1806 mianowany przez Napoleona I księciem Benewentu.Po dymisji w 1807 współpracował z Aleksandrem I Romanowem i K. Metternichem <Metternich Klemensvon>. Po wkroczeniu wojsk koalicji antynapoleońskiej do Paryża w 1814 stał na czele rządu tymczasowego, opowiedział się za restauracją Burbonów. Jeden z głównych uczestników kongresu wiedeńskiego 1814–15, współtwórca ustalonego wówczas porządku europejskiego. Utrzymał mocarstwową pozycję Francji. W 1815 (krótko) minister spraw zagranicznych.W 1830 przyczynił się do przejęcia władzy przez Ludwika Filipa I. W latach 1830–35 ambasador w Londynie.

Bagnetami można dokonać wszystkiego, nie można jednak na nich siedzieć.
Charles de Talleyrand