Paweł z Tarsu

Urodził się w Tarsie w rodzinie żydowskiej, po ojcu przejął obywatelstwo rzymskie. Uczył się u Gamaliela,jednego z najlepszych nauczycieli w Jerozolimie. Brał udział w prześladowaniu chrześcijan. Ok. 36 przeżył objawienie na drodze do Damaszku i nawrócił się na chrześcijaństwo. Odtąd stał się niezwykle gorliwym misjonarzem nowej wiary. Odbył trzy podróże misyjne (45–49, 50–52, 53–58), które objęły m.in. Cypr, Grecję, Macedonię, Azję Mniejszą. W czasie ich trwania założył wiele gmin chrześcijańskich. Od nawracanych pogan nie żądał przestrzegania Prawa Mojżeszowego, w 49 zatwierdził to stanowisko sobór jerozolimski. Autor Listów świętego Pawła (napisanych w latach 51–57), główna postać Dziejów Apostolskich. Ok. 58 aresztowany i dwa lata więziony w Cezarei Palestyńskiej. Po odwołaniu do cesarza przewieziony do Rzymu, gdzie przebywał w areszcie domowym 61–63. Po uwolnieniu przebywał prawdopodobnie w Macedonii, Hiszpanii i na Krecie. W 67 znalazł się znowu w Rzymie, aresztowany. Zginął męczeńską śmiercią w czasie prześladowań chrześcijan przez cesarza Nerona.

Tak więc trwają wiara, nadzieja i miłość, te trzy: z nich zaś największa jest miłość.
Paweł z Tarsu