Justynian I Wielki

Urodził się w chłopskiej rodzinie. Jako młodzieniec przybył do Konstantynopola i wstąpił do gwardii pałacowej cesarza, awansował do stopnia oficerskiego.Dzięki protekcji wuja Justyna, cesarza od 518, w 520 mianowany wodzem naczelnym armii. Stał się jedną z najważniejszych osób w państwie. W 527 został współwładcą, a po śmierci Justyna w tym samym roku – cesarzem. Zwalczał pogaństwo, w 529 nakazał zamknięcie Akademii Platońskiej w Atenach. W 532 stłumił powstanie antycesarskie w Konstantynopolu. Dążył do odbudowy potęgi imperium rzymskiego i odzyskania utraconych ziem zachodnich prowincji. Podbił państwo Wandalów w Afryce (533–534), Ostrogotów w Italii (535–555), odbił z rąk Wizygotów południowo–wschodnią część Hiszpanii (550). Po długiej wojnie z Persją zawarł z nią pokój w 652. W 553 zwołał Sobór Konstantynopolitański II. Obronił Konstantynopol przed najazdem Słowian (540) i Awarów (562). Zlecił sporządzenie zbioru praw (Kodeks Justyniana); dzięki tej pracy ogromny zbiór prawa rzymskiego przetrwał do czasów współczesnych.Wspierał rozwoju kultury, zwłaszcza piśmiennictwa (w języku greckim), i budownictwa; z jego polecenia zbudowano kościół Hagia Sophia.

Każdy jest traktowany odpowiednio do jego czynu i nikogo nie można obarczyć winą drugiego.
z Kodeksu Justyniana