Grzegorz VII

W młodości wstąpił do zakonu benedyktyńskiego na Awentynie, następnie przebywał w klasztorze w Cluny.Doradzał pięciu biskupom Rzymu. Wybrany na papieża w 1073 dzięki poparciu ludu rzymskiego, bez uzgodnienia kandydatury z królem niemieckim. Na synodach w 1074 i 1074 potwierdził wcześniej ogłoszone dekrety o zakazie symonii i nakazie celibatu. Autor notatki zwanej Dictatus papae, nie ujętej w formę urzędowego dokumentu, zawierającej postulaty zwierzchności władzy papieskiej nad cesarską, m.in. prawa papieży do detronizowania cesarzy i zwalniania poddanych od posłuszeństwa. Jego reformy i głoszone idee doprowadziły do konfliktu z królem niemieckim Henrykiem IV. Spór o prawo powoływania biskupów przekształcił się w otwartą wojnę (tzw. walka o inwestyturę). Gdy Henryk IV na przekór jego dekretom powołał nowych biskupów i przekonał synod biskupów do wypowiedzenia posłuszeństwa papieżowi, rzucił na niego klątwę. Zdjął ją po ukorzeniu się króla niemieckiego w Cannossie w 1077. W 1084 został wypędzony z Rzymu przez Henryka IV. Zmarł na wygnaniu w Salerno. Do idei Kościoła wolnego od władzy świeckiej powrócili jego następcy. Kanonizowany w 1606.

Ukochałem sprawiedliwość, nienawidziłem niegodziwców i dlatego umieram na wygnaniu.
Grzegorz VII