Fryderyk I Barbarossa

Koronowany na króla niemieckiego w 1152, na cesarza w 1155. Dążył do zbudowania uniwersalnego cesarstwa i podporządkowania papiestwa. Dzięki nawiązaniu dobrych stosunków z rywalami, rodem Welfów, zapewnił spokój wewnętrzny w Niemczech.Wzmocnił władzę cesarską nad Czechami i Polską (interwencje w latach 1157, 1163, 1172). Toczył długie wojny (sześć wypraw) o podporządkowanie Włoch i obsadzenie tronu papieskiego swoimi kandydatami. W 1159nie uznał wyboru papieża Aleksandra III i popierał wybranych przez swoich stronników antypapieży. Ekskomunikowany przez Aleksandra III, walczył z wrogimi mu miastami włoskimi (Liga Lombardzka). Wystąpili przeciw niemu także król Anglii i cesarz Bizancjum. W 1176 poniósł dotkliwą klęskę w bitwie pod Legnano z wojskami Ligi Lombardzkiej.W 1177 uznał wybór Aleksandra III, w 1183 zawarł pokój z Ligą Lombardzką w Konstancji, na jego mocy miasta uznały cesarskiego zwierzchnictwo w zamian za autonomię. W 1186 zapewnił synowi Henrykowi VI prawo do korony sycylijskiej. W 1189 stanął na czele ekspedycji niemieckiej trzeciej wyprawy krzyżowej. Utonął w czasie jej trwania w rzece Salef.

Natura w niczym nie pobłądziła, formując jego istotę, wyjąwszy to, że uczyniła go śmiertelnym.
O.I.A. Morena