Przybyszewski Stanisław

Pisarz, teoretyk sztuki. Barwna postać okresu Młodej Polski. Młodość spędził w Niemczech, poznając literaturę i filozofię. Pod wpływem filozofii Nietzschego napisał artykuły, które wzbudziły zainteresowanie kreatorówów czesnego życia kulturalnego, m.in. Hanssona i Strindberga. Przez pewien czas przebywał w Niemczech, potem we Francji i Hiszpanii. W tym czasie pisał szkice literackie na temat znanych postaci, np. Chopina, Nietzschego, oraz powieści. W 1898 przybył do Polski i objął stanowisko redaktora naczelnego krakowskiego „Życia”.Szybko stał się duchowym przywódcą krakowskiego środowiska artystycznego. W artykułach Confiteor, O nowej sztuce publikowanych na łamach „Życia” w 1899 głosił hasło „sztuka dla sztuki”, uważając,że sztuka jest celem samym w sobie, wartością najwyższą, nie może być zatem utylitarna i zależna od ideologii. Według Przybyszewskiego artysta to jednostka szczególna, stojąca ponad tłumem, odrzucająca ograniczenia moralne i konwenanse społeczne, dążąca do duchowego rozwoju. Przybyszewski był postacią kontrowersyjną, słynął ze skandali. Jest autorem dramatów, np. Złote runo (1907), Gody życia (1909), oraz powieści, np. Dzieci Szatana (1899).