1. ‘mężczyzna mający dziecko (dzieci) w stosunku do tego dziecka’; liczba mnoga ojcowie: 2. ‘przodkowie’ oraz 3. przestarzale ‘rodzice’.
Pochodzenie:
Ogsłow. (por. czes. otec ‘ojciec; przodek’, ros. ótec ‘ts.’) < psłow. *otьcь ‘ojciec’– pierwotnie było to zdrobnienie od wcześniejszego *otъ (zachowanego w czes. dialektalnym ot ‘ojciec’) utworzonego od pie. *at-ta ‘pieszczotliwa nazwa ojca lub matki (z języka dziecięcego)’.
Pierwotna postać
W stpol. od XIV w. słowo stosowano w postaciach ociec, oćca / otca / oca.
Obecna postać
Współczesna postać ojciec jest wtórna – została utworzona w oparciu o odmianę wyrazu: oćca, oćcu > ojca, ojcu.
Źródło
Syn oćców. Do domu oćcowa
Cóż się z oćczyzny jemu dostanie!
Biblia królowej Zofii, 1455 r.
poleca
40%
5 głosów
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
ojczym
‘mąż matki w stosunku do jej dzieci z poprzedniego małżeństwa’; od XV w.; ogsłow. (por. czes. otčim, ros. ótčim, słoweń. očim) < psłow. *otьčimъ ‘ojczym’ utworzonego od psłow. czasownika *otьčiti ‘czynić ojcem’ < psłow. *otьcь; pierwotnie ‘ten, który staje się ojcem, spełnia obowiązki ojca’
poleca
70%
13 głosów
ojczyzna
1. ‘kraj, w którym się ktoś urodził, którego jest obywatelem, ziemia rodzinna’; 2. stpol. także ‘majątek odziedziczony po ojcu, dziedzictwo, ojcowizna’; ogsłow. (por. czes. otčina, ros. przestarzałe otčizna ‘ojczyzna’) < psłow. *otьčina ‘dziedzictwo po ojcu, ojcowizna’ pochodzące od psłow. *otьcь; w stpol. w XIV w. słowo występowało w postaciach oćczyzna, oczszyzna, otczyzna, otszyzna oraz ojczyzna.
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta