1. Partykuła przecząca; 2. spójnik ‘ani’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (czes. ni, ros. ni, sch. ni) < psłow. *ni – partykuła przecząca– ma odpowiedniki w lit. neī ‘ani, ni’, łot. nei / ni ‘ni’ oraz stłac. nei / ni ‘nie’; podstawą pie. *nei < *ne ei.
poleca
b/d
niby
partykuła ‘jakoby’; podobne ukr. níby ‘jakby, jakoby’; od XVI w.; utworzone ze złożenia ni + by
poleca
b/d
niczyj
‘nienależący do nikogo, niemający właściciela’; od XV w.; ogsłow. (por. np. czes. ničí, ros. ničéj, nič’ ja, nič’ë) < psłow. *ničьjь ‘niczyj’ utworzonego od złożenia *ni + *čьjь (‘czyj’)
poleca
b/d