1. ‘część kończyny dolnej pomiędzy biodrem a kolanem’; w gwarach też: 2. ‘tylna część uda, pośladek’ oraz 3. ‘łydka’.
Pochodzenie:
Od XVIII w.; ogsłow. (por. czes. úd, stczes. też údo ‘część ciała, członek’, strus. (j)udъ i udo, udese ‘część, kawałek; część ciała, członek; członek społeczności’, ros. przestarzałe ud ‘część ciała, zwłaszcza kończyna; narzędzie, sprzęt’, sch. ûd ‘kończyna, członek’, údovi ‘ręce i nogi’, údo ‘kawał mięsa zawieszony nad ogniem do wędzenia, udziec’) < psłow. *udъ ‘część ciała, członek’; dalsza etymologia jest niepewna.
Pierwotna postać
W XV-XVII w. występowała forma ud ‘udo’.
Źródło
Gdy mu w zwadzie ud oszczepem przebito (...).
Łukasz Górnicki (1527-1603)
poleca
b/d
udziec
1. ‘udo dużego zwierzęcia (przeznaczone do zjedzenia)’; 2. dawniej (XVII w.) ‘udo, biodro’.
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Udo