1. ‘ganić, napominać, strofować, karać’; 2. karcić się ‘kłócić się’ (XV w.); w in. językach słow. podobne formy: por. czes. dialektalne kartit ‘ganić, psuć; tępić’, słowac. dialektalne kartac ‘karać, karcić’, ukr. kartyty ‘karcić, strofować’ – prawdopodobnie wszystkie pochodzą z pol.); do pol. z zapożyczenia psłow. czasownika ekspresywnego *karъtiti / **karъtati < psłow. *karatilub od jego pol. formy pochodnej karać
poleca
b/d
skarcić
od XV w.