1. Przysłówek czasu wskazujący na zakończenie czynności; 2. partykuła wzmacniająca (od XIV w.).
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (czes. již, stczes. juž(e), ros. užé) < psłow. *juže ‘już, teraz’– powstały przez nawarstwienie partykuły wzmacniającej *-že na pierwotny przysłówek *ju ‘ts.’; ten pierwotny przysłówek ma odpowiedniki w lit. jaū, łot. jáu i stniem. ju (iu) ‘ts.’ – wszystkie oparte na pie. *iou – przysłówku pochodzącym od pie. zaimka *io- ‘ten’.
Pierwotna postać
W stpol. stosowano też formę juże; w XVII w. pojawiła się też forma pisana fonetycznie: jusz.
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Już