1. ‘niesprawiający trudności’; 2. dawniej też ‘przychylny’.
Pochodzenie:
Od XV w.; wyraz wyłącznie w pol. (skąd został zapożyczony do ukr. i białorus.) utworzony od psłow. dialektalnego *latvъ / *lat'vъ i *lat'ьnъ ‘dający się chwycić (bez trudu), pochwycić, ująć’ < psłow. *latiti ‘chwycić, ująć’.
Pierwotna postać
W stpol. od XV w. słowo występowało w postaci łacwi ‘ts.’, a także łacny ‘łatwy; skłonny, podatny; łagodny, miłosierny, dobry; wolny, swobodny’ oraz lacno ‘bez trudu’.
Źródło
Cóż by się tak łacniuczkiej rzeczy nauczyć nie mieli?
Mikołaj Rej (1505-1569)
Niełacno jest wysłowić.
Kazania gnieźnieńskie, koniec XIV w.
Do bitwy łacni i gotowi.
Cyprian Bazylik (1535-ok. 1600)
Każda rzecz podobna była mu łatwia.
Łukasz Górnicki (1527-1603)
poleca
b/d
łatwo
przysłówek ‘bez trudu, prosto’; od XV w.; dawniej (od XVI w.) w postaci łatwie
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d