Życie króla – kontrast z egzystencją ubogich

Często spotykamy w literaturze sielankowe obrazy z życia władców tego świata. Panujący, w odróżnieniu od poddanych, nie muszą walczyć ani pracować, korzystają z bogactw, owoców cudzej pracy, a innych wysyłają na śmierć. Mówi o tym stylizowany na ludową piosenkę utwór Marii Konopnickiej A jak poszedł król na wojnę. Przypomina on starą prawdę, charakteryzuje świat jako miejsce niesprawiedliwych podziałów społecznych i wynikających stąd zależności: „a najdzielniej biją króle,/A najgęściej giną chłopy”. Dla króla przeznaczone są surmy złote i zwycięstwa, dla chłopów takich jak Stach okrutna śmierć, cierpienie i skromny pochówek w dole (do wiecznego snu kołysze jednak chłopa przyroda – „te dzwoneczki, te liliowe”).