Lśnić

Od XIX w.; por. czes. lesknout se ‘lśnić się, błyszczeć się’ (stczes. lsknuti ‘ts.’), słowac. lesknuť sa ‘ts.’, chorwac. lasnuti ‘ts.’; wyraz pochodzi od psłow. dialektalnego *lъsknąti sę ‘zaczynać błyszczeć, lśnić się, jaśnieć’ utworzonego z kolei od psłow. czasownika *lъščati ‘jaśnieć blaskiem, błyszczeć’ (por. stpol. XV-XVI-wieczny czasownik lszczeć się, łszczeć się ‘błyszczeć, lśnić’).

Od XVI w. występowała forma zwrotna lśnić się o tym samym znaczeniu; w XV w. używano z kolei formy ślnić ‘błyszczeć, mieć blask, połysk, świecić’; od XVI w. stosowano również postać lsnąć się (lśnąć się, lśknąć się) ‘błyszczeć, lśnić się, jaśnieć’.