1. ‘pręt żelazny zagięty na końcu’; 2. ‘gwóźdź mający zagięcie zamiast główki’; 3. dawniej też ‘mielizna; niebezpieczeństwo, krytyczne położenie’; 4. także ‘różne narzędzia o zakrzywionym końcu używane do różnych czynności np. motyka, bosak’ (XV w.); 5. też ‘szpon, ostrze, szpic, kolec’ (XVI w.).
Pochodzenie:
Od XV w.; zapożyczenie ze śrniem. hāke / hāken (dziś niem. Haken) ‘hak; rodzaj pługa; miara ziemi’; pol. > ukr. i białorus. hak ‘ts.’
Źródło
Już stępiał hak orłowi. [‘dziób’]
Wacław Potocki (1626-1696)
Przyszliśmy na hak nieprzyjacielski.
Marcin Bielski (1495-1575)
poleca
b/d
poleca
100%
2 głosy
hakownica
‘używana dawniej długa, ciężka strzelba’; nazwana tak od haka, który służył do przytrzymywania jej oparcia; zapożyczenie ze śrniem. hāken-bűhse (niem. Bűhse ‘strzelba’); w XV w. też forma akownica; w stpol. i stczes. również w postaci hak bez przyrostka -ownica ‘ts.’
Podobne teksty: