1. ‘część ciała zawierająca mózg’; 2. ‘osoba, człowiek, sztuka bydła’; 3. ‘zwierzchnik, przełożony, gospodarz’; 4. stpol. też ‘główna część czegoś, początek, źródło czegoś’ i 5. ‘to, co najważniejsze’.
Pochodzenie:
Od XIII w.; ogsłow. (por. czes. hlava, ros. gołova) < psłow. *golva ‘głowa’ – odpowiedniki w lit. galvá ‘ts.’ oraz łot. galva ‘ts.’ jest to wyraz ie. występujący przede wszystkim w językach bałtosłow.; etymologia niepewna – czasem łączony z psłow. *golь przyjmując za pierwotne znaczenie ‘goła czaszka’.
Źródło
Tedyć on więc swą głowę kryje i szon(u)je.
Kazania gnieźnieńskie, koniec XIV w.
A czynsz od każdej głowy brał.
Pieśń o narodzeniu Pańskim, koniec XV w.
Uczynion jeś głową nad wszemi pokoleniami.
Biblia królowej Zofii, 1455 r.
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
100%
3 głosy
główny
1. ‘najważniejszy, nadrzędny, istotny, podstawowy’; 2. stpol. (XV w.)też ‘pozostający w związku z głową jako częścią ciała’
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
nagłówek
Od wyrażeń przyimkowych.
poleca
b/d
pogłowie
Od wyrażeń przyimkowych.
poleca
b/d
półgłówek
Od wyrażeń przyimkowych.
poleca
b/d
zagłówek
Od wyrażeń przyimkowych.
Materiał opracowany przez eksperta