1. ‘szacunek, poważanie, uznanie, kult’; 2. ‘honor, dobre imię, godność osobista’; 3. ‘rodzaj pozdrowienia: cześć!’; 4. stpol. też ‘chwała, sława, rozgłos; cnota, dobre obyczaje’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. np. ros. česť ‘honor, dobre imię, zaszczyt, cnota’)< psłow. *čьstь ‘czczenie, kult, wielbienie; dowód czci, uznania; cnota, godność’– rzeczownik od psłow. *čisti, *čьtą/ę ‘otaczać czcią, poważać’ (por. CZYTAĆ).
poleca
b/d
poleca
b/d
czcić
1. ‘oddawać cześć, wielbić, otaczać szacunkiem’; 2. ‘świętować, obchodzić jako święto’; stpol. czcic / ćcić: 3. ‘poważać, szanować, wyrażać uznanie’;4. ‘święcić’; 5. ‘częstować’; od XIV w.; ogsłow. (por. czes. ctit ‘szanować; podejmować gościa, częstować’, ros. čtiť ‘szanować, poważać’) < psłow.*čьstiti, *čьsťą ‘oddawać cześć’ – jest to czasownik odrzeczownikowy od *čьstь
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
czoło
1. ‘górna część twarzy powyżej oczu’; 2. ‘przód, front czegoś, przednia część, strona’; od XV w.; ogsłow. (por. czes. čelo) < psłow. *čelo ‘czoło; miejsce najbardziej wysunięte ku przodowi’ – oparte na pie. pierwiastku *kel- ‘wznosić, podnosić; wysoki’
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Cześć