‘monarcha, władca, imperator’.
Pochodzenie:
Od XV w.; pochodzi od imienia własnego – przydomku imperatora rzymskiego Gajusza Juliusza Cezara (100-44 r. p.n.e.) – proces przekształcenia odbył się poza pol.: część nazwiska przejęli władcy Germanów jako tytuł monarszy – prawdopodobnie od nich nazwa ta została zapożyczona przez Prasłowian (łac. Caesar > goc. káisar > psłow. cçsarь > pol. cesarz);występowanie ograniczone do języków zachsłow. (por. też czes. cisař, słowac. cisár); strus. césar’ i scs. cçsarь odnosiły się tylko do cesarza rzymskiego, a sch. cësar – do cesarza austriackiego i niemieckiego.
Źródło
Przynieście Bogu sławę i cesarzstwo.
Biblia królowej Zofii, 1455 r.
poleca
100%
2 głosy
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
cesarkini
1. ‘żona cesarza’; 2. ‘monarchini’
poleca
b/d
cesarzowa
od XVII w.
poleca
b/d
cesarzowic
‘syn cesarza’
poleca
b/d
cesarzewicz
stpol. ‘syn cesarza’
poleca
b/d
cesarek
‘rodzaj motyla’
poleca
b/d
cesarka
‘perliczka’
poleca
b/d
car
ludowy termin sch., bułg. i wschsłow. w przeciwieństwie do zachsłow. cĕsarь (por. czes. car, ros carь, ukr. car, sch. cär, bułg. car); w XVI w. w postaci carz
poleca
b/d
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta