‘zbytnia pewność siebie, pycha, hardość, wyniosłość’.
Pochodzenie:
Od XV w.; rzeczownik od psłow. czasownika *butěti ‘wzdymać się, puchnąć, nabrzmiewać, pęcznieć’ (por. pol. butwieć); wtórne znaczenie ‘hardość, pycha’> ‘napęcznienie, nadęcie się’.
Pierwotna postać
W stpol. w XIV-XVIII w. słowo występowało w czasownikowej formie bucić się ‘pysznić się’.
Źródło
Jiż się bucą, nie będą powyszeni.
Psałterz floriański, XIV/XV w.
Ktokolwiek się z tego buci, że białą głowę zwiódł.
Łukasz Górnicki (1527-1603)
poleca
100%
4 głosy
butny
‘zarozumiały, pewny siebie’.
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Buta