Awangarda Krakowska – sztuka musi podążać za cywilizacją,dlatego jej tematami powinny być miasta, masy i maszyny (program 3 x M). Artyści dążyli do maksymalnego skondensowania treści, najważniejszym środkiem językowym stała się metafora,propagowali hasło: „najmniej słów”.
Reprezentanci: Jan Brzękowski, Jalu Kurek, Tadeusz Peiper, Julian Przyboś.
Druga Awangarda – początkowo w Lublinie, później w Warszawie, posługuje się zapożyczoną od Awangardy Krakowskiej stylistyką skrótu, ale dopuszcza pisanie o tradycyjnych motywach, np. pejzażach, ale opisywanych jako marzenie senne. Krytykuje Skamandra.
Reprezentanci: Józef Czechowicz, Stanisław Piętak.
Futuryści – charakterystyczne są tu eksperymenty formalne: równoległy zapis wersów, odrzucenie ortografii, składni i logiki. Futurystów cechuje wiara w przyszłość, uwolnienie od przeszłości, a szczególnie od mitów narodowych.
Reprezentanci krakowscy (grupa Katarynka): Tytus Czyżewski, Bruno Jasieński, Stanisław Młodożeniec.
Reprezentanci warszawscy: Aleksander Wat, Anatol Stern.
Kwadryga – grupa poetycka skupiona wokół pisma „Kwadryga” w latach 1927-31. Postulowali prostotę formalną w poezji. Tematem sztuki powinna być krytyka rzeczywistości i niesprawiedliwości społecznej.
Reprezentanci: Stanisław Ryszard Dobrowolski, Stanisław Ciesielczuk, Władysław Sebyła, Włodzimierz Słobodnik, Stefan Flukowski, Lucjan Szenwald, Konstanty Ildefons Gałczyński.
Skamander – nie mieli swojego programu – program miała zastąpić młodość, przyjaźń i siła twórcza. Odrzucili wielkie tematy narodowe, w ich twórczości dominują motywy wiosny, miłości i radości z życia.
Reprezentanci: Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński.
Żagary – nazwa pochodzi od tytułu pisma, ale oznacza też regionalnie chrust na ognisko. Grupa wileńska posługująca się symboliczno-wizyjnym przedstawianiem świata w poezji, co wynika z przekonania o kryzysie i szybkim końcu ówczesnego świata.
Reprezentanci: Teodor Bujnicki, Czesław Miłosz, Jerzy Putrament, Jerzy Zagórski.