Grochowiak Stanisław

Poeta, dramatopisarz, eseista, publicysta. Czołowy twórca pokolenia „Współczesności”. Studiował polonistykę w Poznaniu, ale przerwał naukę i przeniósł się do Wrocławia, gdzie był członkiem redakcji „Tygodnika Katolickiego”, potem do Warszawy, gdzie pracował w Instytucie Wydawniczym PAX, a następnie w redakcjach „Za i Przeciw”, „Współczesności”,„Nowej Kultury” i „Kultury”. Borykał się z biedą, cierpiał na chorobę alkoholową. Debiutował w 1954. Wydany dwa lata później zbiór wierszy Ballada rycerska został entuzjastycznie przyjęty przez krytykę. Grochowiak był turpistą – wprowadził do poezji antyestetykę, pochwałę brzydoty. Zajmował się nie tym, co piękne i wzniosłe, ale tym, co kalekie, brzydkie, czystą biologią, prowadzącą do rozkładu. Grochowiak czerpał z kultury barokowej i średniowiecznej, operował groteską, by ukazać tragizm losu człowieka, naznaczonego wojennym doświadczeniem. Inne tomy poezji: Menuet z pogrzebaczem (1958), Rozbieranie do snu (1959), Agresty (1963), Kanon (1965), Nie było lata (1969), Polowanie na cietrzewie (1972). Grochowiak pisał też opowiadania, np. Lamentnice (1958), powieści, m.in. Karabiny (1965), i dramaty, m.in. Król IV (1963), Chłopcy (1964).