rzecz. ż
- grupa ludzi nie zgadzających się z czymś, będących przeciwko czemuś.
- w krajach demokratycznych partia (lub partie), które głoszą program polityczny odmienny od przyjętego przez ekipę sprawującą rządy.
(w zn. 1.) Opozycja (M. lp) mieszkańców przeciw kierowcom wjeżdżającym do zabytkowego centrum miasta jest coraz mocniejsza – ponad 1000 osób podpisało petycję do Rady Miasta, z żądaniem, aby centrum zostało zamknięte dla ruchu kołowego. – To normalne, że jesteśmy w opozycji (Ms. lp, ident. w C. i D. lp) w stosunku do pomysłów władz miasta, zmierzających do otoczenia rynku parkingami.
(w zn. 2.) Poseł opozycji (D. lp, ident. w C. i Ms. lp) wygłosił przemówienie,w którym, w ostrych słowach, skrytykował politykę rządu, zwłaszcza w odniesieniu do spraw gospodarczych.
Pochodzenie:
opozycjonista – przedstawiciel opozycji; to słowo ma w polszczyźnie dodatkowe znaczenie – kojarzy się z działaczem nielegalnej opozycji wobec władz PRL (tzw.opozycja demokratyczna, zob. cytat),
opozycyjny – związany z opozycją.
Pierwotna postać
(...) 25 lat temu, po fali strajków i podpisaniu w stoczni im. Lenina porozumień gdańskich powstała Solidarność. Nie byłoby jej jednak, gdyby nie działalność opozycji demokratycznej w latach 70. Na co dzień życie opozycji koncentrowało się w prywatnych mieszkaniach. Po 1976 stało się ono niesłychanie intensywne i różnorodne, reprezentując odmienne nurty polityczne i różne wizje przyszłej Polski. Strajki i rozruchy w 1976 r. po ogłoszonej przez władze drastycznej podwyżce cen, a potem represje wobec ich uczestników stały się rodzajem katalizatora przyspieszającego rozwój życia opozycyjnego.
(„Gazeta Wyborcza”, 29.08.2005)
