Baza wiedzy / Opracowania / Słownik etymologiczny języka polskiego

Rzucić

poleca b/d

1. ‘cisnąć, uderzyć kimś, czymś o coś’; 2. ‘gwałtownie poruszyć, potrząsnąć, popchnąć’.

Pochodzenie:

Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. řítit se ‘walić się, osuwać się, spadać’, słowac. rútiť sa ‘spadać z hukiem; rozpadać się, rozwalać się; pędzić, gnać’) < psłow. *ŕutiti ‘miotać, ciskać, rzucać; burzyć, rozwalać’ opartego na pie. *reu-t utworzonymod pie. pierwiastka *reu- ‘kopać’.

poleca b/d

rzut

poleca b/d

forma wielokrotna rzucać --> czasowniki przedrostkowe, np.: odrzucać, wyrzucać, zrzucać.

Podoba się? Tak Nie

Więcej informacji:

Rzucić rzucić komuś rękawicę

Podobne teksty:

Materiał opracowany przez eksperta

Spis treści

Rzucić