Analiza i interpretacja "Świdryga i Midryga" Bolesława Leśmiana

Bolesław Lesmian to jeden z najsłynniejszych Polskich poetów XIX wieku. W swoich wierszach często zwracał uwage na symbol śmierci. Możemy dostrzec jej rozne obrazy. Nie inaczej jest w balladzie „Świdryga i Midryga”.
Tu motyw śmierci ukazany jest poprzez skonanie wycieńczonej w tancu dziewczyny.
Owa postac jest bardzo zalotna i nakłania tytułowych bohaterów, Świdryge i Midryge, aby z nia tańczyli. Chłopcy zaczynaja, jakby walczyc o wzgledy u kobiety, wyraznie sa nia zainteresowani: „Moja będzie – rzekł Świdryga – ta pierś i ta szyja! A Midryga pięścią przeczy: Moja lub niczyja!”. Dziewczyna rozmnaża się, ma cztery ręce i cztery nogi, co należy rozumieć jako rozchwytywanie jej przez tancerzy. W tym momencie następuje dramatyczny przewrót akcji. Wycieńczona kobieta kona na parkiecie. „Aż poczuli, że dziewczyna życie w tańcu traci, I umarła jednocześnie we dwojej postaci.” Słowa te należy rozumiec, iż przez tą cała rywalizacje o kobietę wykończono ją i w rezultacie nikt nie wygrał. Umarła zarówno dla Świdrygi, jak i dla Midrygi.
Jednak mimo iż powod ich rywalizacji nie był już fizycznie dostępny, walka trwała dalej. Konkurowanie okazało się, głownym celem, dla któremu bohaterowie poswiecili sie nawet po śmierci dziewki. Świadczą o tym upersonifikowane tańczące dwie trumny, które symbolizują umarłą, rozdartą pomiędzy chłopcami niewiastę. Opoje zatracili wręcz świadomośc istoty walki: „I rozwiala się w ich głowach ta wiedza pomglona, Gdzie jest prawa strona świata, a gdzie lewa strona?”. Strony świata możemy rozumiec jako rozdwojona dziewczynę, a samo użycie słowa świat oznacza wielkość poświecenia się. Świat oznacza cos olbrzymiego, waznego, w tym przypadku oddanie się walce o dziewke. Słowa te oznaczają, że mężczyźni zapomnieli wrecz o co tak naprawdę konkurują, oddając się temu całkowicie. W balladzie można dostrzec motywy fantastyczne np. epitet tańczące trumny. Nastrój grozy i tajemniczości oraz liczne wykrzynienia i powtórzenia (np. „Aż się w sobie zatraciło błędne tańca koło, Aż się stało popod ziemią huczno i wesoło!”) nadają utworowi specyficzny klimat. Duża liczba czasowników („tanczą, skaczą i wirują”) wskazuje na ekspresyjną wymowę dzieła. Prosty i komunikatywny język, charakterystyczny dla danej epoki zawierający dużą liczbę neologizmów ( np. „skąpiło-dziewczuro”, „wciornaści”, „cmentach”) i kolokwializmów dodaje wymowy utworowi. Dzieło wzbogacone jest o oksymorony („śmieje się bez śmiechu.”) i turpistyczne obrazy („wzdryga wnętrznościami”).
Utwór ma wymowę moralistyczną. Całkowite poświęcenie się walce o dziewczynę, która była zwykła rozpustnicą nic nie dało. Mężczyźni zatracili głowę, zapomnieli o co rywalizowali w konsekwencji czego umarli.